ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ : ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ
Σε άγνωστα μονοπάτια της ‘γειτονιάς’ μας περπάτησαν πεζοπόροι του Ορειβατικού
Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 16 Οκτωβρίου. Η πεζοπορία μας ξεκίνησε
από τον Θεολόγο, τον μικρό οικισμό που βρίσκεται ανάμεσα στην Κριτσά και τον
Κρούστα. Ο Θεολόγος ξεκίνησε σαν μοναστήρι τα βυζαντινά χρόνια και λειτού-
ργησε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Σήμερα απομένουν μόνο μερικά κελιά και η
παλιά εκκλησία που εντυπωσιάζει με την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής της,
καθώς ο ναός είναι τριμάρτυρος με τρία καμαροσκεπή κλίτη και παράθυρα λαξευ-
μένα σε πέτρα.Η πεζοπορία μας ξεκίνησε λίγο πριν από την εκκλησία, από στενό
βραχώδες μονοπάτι που οδηγούσε προς την κορυφή, με φιδογυριστή πορεία ανά-
μεσα από ασπάλαθους και ξεραμένους από την καλοκαιρινή ζέστη πρίνους και
αρωματικούς θάμνους. (φώτο Ελένη Λάμπρου - Γιάννης Πάγκαλος)
Ανηφορίσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο, προσπαθώντας να αποφύγουμε τις γρα
τσουνιές από τα φυτά που ‘έκλειναν’ το δρόμο μας. Βγήκαμε από το στενό μονο-
πάτι και συνεχίσαμε ανηφορικά ανάμεσα από τη χαρακτηριστική βλάστηση της
περιοχής μας, με τους ριζωμένους γκρίζους βράχους καλυμμένους με ξεραμένα
βρύα. Πανύψηλοι πρίνοι μας πρόσφεραν τη δροσιά τους κάτω από τα σκιερά
κλαδιά τους, καθώς η μέρα ήταν ζεστή αν και βρισκόμαστε στη μέση του φθινό-
πωρου. Εγκαταλειμμένες στάνες με τους τοίχους γκρεμισμένους σε ένα σωρό
από πέτρες, μας θύμισαν την ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή σε αλλοτινούς
καιρούς... Συνεχίσαμε την ανάβαση μέχρι ένα μικρό ίσιωμα, όπου κατάφεραν
να επιβιώσουν αρκετές μυγδαλιές, που παρά τις αντίξοες συνθήκες ήταν φορτω-
μένες με αμύγδαλα.
Μαζί μας και ο ιδιοκτήτης του χωραφιού που μας πληροφόρησε ότι η περιοχή
ονομάζεται ‘Πλατύβολο’ ή ‘Μαντάλι’ και παλιότερα ήταν γεμάτη μυγδαλιές.
Αυτονόητο και μόνο από το όνομα της περιοχής, καθώς ‘mandorla’ στα ιταλι-
κά είναι το αμύγδαλο και προφανώς από την περίοδο της ενετοκρατίας η περι-
οχή φιλοξενούσε αμυγδαλιές. Με τα μπαστούνια της ορειβασίας κτυπήσαμε
ελαφρά τα καρπερά δέντρα και μια βροχή από ώριμους καρπούς μας έλουσε.
Μαζέψαμε ανάμεσα από τις πέτρες τα σκορπισμένα μύγδαλα και συνεχίσαμε
βιαστικά να προλάβουμε όσους προπορεύονταν, αν και ο πειρασμός να σπάμε
με μια πέτρα και να δοκιμάζουμε τα νόστιμα αμυγδαλάκια, ήταν μεγάλος...
Εξακολουθήσαμε να σκαρφαλώνουμε τη βουνοπλαγιά και λίγο πριν φτάσουμε
στην κορυφή είδαμε να απλώνεται πίσω μας στο βάθος, ξαπλωμένη ανάμεσα σε
δύο πέλαγα (το Λιβυκό και το Κρητικό) η Ανατολική Κρήτη. Ο κάμπος στο πιο
στενό κομμάτι του νησιού μας από ψηλά έμοιαζε ακόμη πιο στενός, σχεδόν με-
ρικές δρασκελιές για να βρεθείς από τα βόρεια παράλια στο νότο, στην Ιεράπε-
τρα! Και ανάμεσα από την αχλύ και το θάμπωμα του λαμπερού φθινοπωρινού
ήλιου, πρόβαλε επιβλητικός και σκουρόχρωμος ο ορεινός όγκος της Θρυπτής,
με την κορφή του Αφέντη να στέκει ψηλότερα από τις άλλες κορφές.Συνεχίσα-
με προς την κορυφή του ‘Ατσιβιδωτού’, ανάμεσα από εντυπωσιακούς βραχώδεις
σχηματισμούς και ακόμη πιο εντυπωσιακά σκουροπράσινα κατσοπρίνια, τους
χαρακτηριστικούς θάμνους της περιοχής μας που η φύση με τον άνεμο και τη
βροχή έχει σμιλέψει σε γλυπτά απαράμιλλης ομορφιάς.
Από την κορυφή κατηφορίσαμε προς το φαράγγι του Θεολόγου, ένα όμορφο
ανοικτό φαράγγι σκεπασμένο με πανύψηλους πρίνους, που αναζητώντας το φως
του ήλιου εξελίχθηκαν σε επιβλητικά δέντρα. Ακολουθήσαμε το σκεπασμένο με
ξερά φύλλα μονοπάτι, που ξετυλίγεται πότε μέσα στην κοίτη και άλλοτε στα
πρανή και φτάνει κοντά στην Κριτσά. Παλιό μονοπάτι που πριν αρκετές δεκαε-
τίες ήταν η ‘οδική αρτηρία’ που συνέδεε την Κριτσά με το οροπέδιο του Καθα-
ρού. Φτάσαμε στην αφετηρία μετά από πορεία περίπου 4,5 ωρών και ολοκλη-
ρώσαμε την κυριακάτικη εξόρμηση μας σε παραδοσιακή ταβέρνα στην Κριτσά
με σπιτικιές νοστιμιές και παγωμένη μπύρα.
Σε άγνωστα μονοπάτια της ‘γειτονιάς’ μας περπάτησαν πεζοπόροι του Ορειβατικού
Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 16 Οκτωβρίου. Η πεζοπορία μας ξεκίνησε
από τον Θεολόγο, τον μικρό οικισμό που βρίσκεται ανάμεσα στην Κριτσά και τον
Κρούστα. Ο Θεολόγος ξεκίνησε σαν μοναστήρι τα βυζαντινά χρόνια και λειτού-
ργησε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Σήμερα απομένουν μόνο μερικά κελιά και η
παλιά εκκλησία που εντυπωσιάζει με την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής της,
καθώς ο ναός είναι τριμάρτυρος με τρία καμαροσκεπή κλίτη και παράθυρα λαξευ-
μένα σε πέτρα.Η πεζοπορία μας ξεκίνησε λίγο πριν από την εκκλησία, από στενό
βραχώδες μονοπάτι που οδηγούσε προς την κορυφή, με φιδογυριστή πορεία ανά-
μεσα από ασπάλαθους και ξεραμένους από την καλοκαιρινή ζέστη πρίνους και
αρωματικούς θάμνους. (φώτο Ελένη Λάμπρου - Γιάννης Πάγκαλος)
Ανηφορίσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο, προσπαθώντας να αποφύγουμε τις γρα
τσουνιές από τα φυτά που ‘έκλειναν’ το δρόμο μας. Βγήκαμε από το στενό μονο-
πάτι και συνεχίσαμε ανηφορικά ανάμεσα από τη χαρακτηριστική βλάστηση της
περιοχής μας, με τους ριζωμένους γκρίζους βράχους καλυμμένους με ξεραμένα
βρύα. Πανύψηλοι πρίνοι μας πρόσφεραν τη δροσιά τους κάτω από τα σκιερά
κλαδιά τους, καθώς η μέρα ήταν ζεστή αν και βρισκόμαστε στη μέση του φθινό-
πωρου. Εγκαταλειμμένες στάνες με τους τοίχους γκρεμισμένους σε ένα σωρό
από πέτρες, μας θύμισαν την ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή σε αλλοτινούς
καιρούς... Συνεχίσαμε την ανάβαση μέχρι ένα μικρό ίσιωμα, όπου κατάφεραν
να επιβιώσουν αρκετές μυγδαλιές, που παρά τις αντίξοες συνθήκες ήταν φορτω-
μένες με αμύγδαλα.
Μαζί μας και ο ιδιοκτήτης του χωραφιού που μας πληροφόρησε ότι η περιοχή
ονομάζεται ‘Πλατύβολο’ ή ‘Μαντάλι’ και παλιότερα ήταν γεμάτη μυγδαλιές.
Αυτονόητο και μόνο από το όνομα της περιοχής, καθώς ‘mandorla’ στα ιταλι-
κά είναι το αμύγδαλο και προφανώς από την περίοδο της ενετοκρατίας η περι-
οχή φιλοξενούσε αμυγδαλιές. Με τα μπαστούνια της ορειβασίας κτυπήσαμε
ελαφρά τα καρπερά δέντρα και μια βροχή από ώριμους καρπούς μας έλουσε.
Μαζέψαμε ανάμεσα από τις πέτρες τα σκορπισμένα μύγδαλα και συνεχίσαμε
βιαστικά να προλάβουμε όσους προπορεύονταν, αν και ο πειρασμός να σπάμε
με μια πέτρα και να δοκιμάζουμε τα νόστιμα αμυγδαλάκια, ήταν μεγάλος...
Εξακολουθήσαμε να σκαρφαλώνουμε τη βουνοπλαγιά και λίγο πριν φτάσουμε
στην κορυφή είδαμε να απλώνεται πίσω μας στο βάθος, ξαπλωμένη ανάμεσα σε
δύο πέλαγα (το Λιβυκό και το Κρητικό) η Ανατολική Κρήτη. Ο κάμπος στο πιο
στενό κομμάτι του νησιού μας από ψηλά έμοιαζε ακόμη πιο στενός, σχεδόν με-
ρικές δρασκελιές για να βρεθείς από τα βόρεια παράλια στο νότο, στην Ιεράπε-
τρα! Και ανάμεσα από την αχλύ και το θάμπωμα του λαμπερού φθινοπωρινού
ήλιου, πρόβαλε επιβλητικός και σκουρόχρωμος ο ορεινός όγκος της Θρυπτής,
με την κορφή του Αφέντη να στέκει ψηλότερα από τις άλλες κορφές.Συνεχίσα-
με προς την κορυφή του ‘Ατσιβιδωτού’, ανάμεσα από εντυπωσιακούς βραχώδεις
σχηματισμούς και ακόμη πιο εντυπωσιακά σκουροπράσινα κατσοπρίνια, τους
χαρακτηριστικούς θάμνους της περιοχής μας που η φύση με τον άνεμο και τη
βροχή έχει σμιλέψει σε γλυπτά απαράμιλλης ομορφιάς.
Από την κορυφή κατηφορίσαμε προς το φαράγγι του Θεολόγου, ένα όμορφο
ανοικτό φαράγγι σκεπασμένο με πανύψηλους πρίνους, που αναζητώντας το φως
του ήλιου εξελίχθηκαν σε επιβλητικά δέντρα. Ακολουθήσαμε το σκεπασμένο με
ξερά φύλλα μονοπάτι, που ξετυλίγεται πότε μέσα στην κοίτη και άλλοτε στα
πρανή και φτάνει κοντά στην Κριτσά. Παλιό μονοπάτι που πριν αρκετές δεκαε-
τίες ήταν η ‘οδική αρτηρία’ που συνέδεε την Κριτσά με το οροπέδιο του Καθα-
ρού. Φτάσαμε στην αφετηρία μετά από πορεία περίπου 4,5 ωρών και ολοκλη-
ρώσαμε την κυριακάτικη εξόρμηση μας σε παραδοσιακή ταβέρνα στην Κριτσά
με σπιτικιές νοστιμιές και παγωμένη μπύρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου