Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΟΥ ΟΡΝΟΥ





Η πεζοπορία μας την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου είχε
προγραμματιστεί για την περιοχή του όμορφου και παραδοσιακού
Σητεικού χωριού της Λάστρου με το προϊστορικό όνομα.Το χωριό
αναφέρεται για πρώτη φορά στην απογραφή των Ενετών του 1583
η Lastro είχε 285 κατοίκους. Σήμερα είναι ένα από τα πιο ωραία
χωριά της Σητείας,και βρίσκεται 35 χιλ. δυτικά της πόλης της

Σητείας. Διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και μέσα στον
οικισμό σώζεται η παλιά βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Στη γύρω περιοχήέχουν εντοπιστεί μινωικές αρχαιότητες και
αρχαϊκά ευρήματα. Έχουν εντοπιστεί Μινωικός οικισμός,
νεκρόπολη και μινωικοί τάφοι και βρέθηκαν αρχαϊκά ευρήματα
στη θέση Κυνηγόσπηλιος























ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=868731

Δυτικά και Νότια του χωριού στις πλαγιές των ψηλών βουνών που το
περιβάλλουν διακρίνεται το χαρακτηριστικό γεωλογικό ρήγμα της
Λάστρου ύψους πολλών μέτρων, γνωστό ως «στεφανιές». Στη θέση
Αλτσί υπάρχουν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα γύψου στην Ευρώπη και
λειτουργούν 3 λατομεία. Στη περιοχή του υπάρχουν 15 εκκλησίες από
τις οποίες πολλές βυζαντινές. Διατηρεί το παραδοσιακό του χρώμα
καιτο καλοκαίρι σφύζει από ζωή. Φημίζεται για την επίδοση των
κατοίκων του στις τέχνες και τα γράμματα. Είναι γενέτειρα πολλών
διακεκριμένων επιστημόνων και καλλιτεχνών μεταξύ των οποίων
ο ιατρός πολιτικός και λόγιος Μιχαήλ Καταπότης και οι ποιητές
Κωστής Φραγκούλης - Ανταίος, Αρης Δικταίος  κ.α. Στη περιοχή
του υπάγονται οι νησίδες Ψύρακαι Αγ. Νικόλαος Μόχλου

















Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας περίπου ένα χιλιόμετρο μετά το χωρίο
πρός την Σητεία.Η πεζοπορία μας ξεκίνησε ανηφορικά,και ανάμεσα
στα μικρά ελαιόδενδρα γεμάτα από τον πολύτιμο καρπό.Ακολουθή-
σαμε τον στενό αγροτικό δρόμο για 200 μέτρα περίπου μέχρι το
σημείο που ξεκινάει ένα όμορφο μονοπάτι,γεμάτο από μυρωδάτες
φασκομηλιές,περάσαμε το μικρό ρέμα και συνεχίσαμε πάντα
ανηφορικά στην πλαγιά.Mετά από λίγο αφήνουμε το μονοπάτι που
δεν συνεχίζει παραπάνω και προχωράμε πρός την πρώτη κορυφή,
στις πλαγιές του όρους Ορνό θαυμάζοντας την θέα που όσο
ανεβαίνουμε γίνεται ομορφότερη.









Το όρος Ορνό(1237),είναι συνέχεια του ορεινού
όγκου της Θριπτής,στέκει περήφανο πάνω από τα
χωριά της Λάστρου, Σφάκας, Εξω και Μέσα Μουλιανών
και διαθέτει εσωτερικούς γκρεμούς, χαράδρες και
ορθοπλαγιές που κάνουν το ανάγλυφο του τραχύ.
Στην ορεινή περιοχή αυτή του Ορνού της ανατολικής
Κρήτης βρίσκονται εκτός από τα τελευταία ζευγάρια
(3-4)του Γυπαετού,και Όρνια, Χρυσαετοί και Σπιζαετοί.
Εξαιτίας της σημασίας του για τον Γυπαετό, η περιοχή
του Ορνού (και της Θρυπτής) έχει χαρακτηρισθεί ως
Καταφύγιο άγριας Ζωής.










































Περνάμε από το κορυφή και συνεχίζουμε σε μια ακόμα πλαγιά
την ανηφορική μας πορεία παράλληλα με το "φαράγγι του
τσιγγούνη" που κατεβαίνει από τα αριστερά μας.
Παρατηρούμε χαμηλά την φύση που αυτή την περίοδο αναγεν-
νιέται.Μετά τις πρώτες βροχές φυτρώνουν τα πρώτα πολύχρωμμα
λουλούδια όπως : κίτρινες στερνμπέγιες,φθινοπωρινοί κρόκοι,
μικροί νάρκισσοι αλλά και οι πρώτες μικρές μαργαρίτες μπέλλες
οι μόνες που φυτρώνουν τώρα ,με τα πολύ λεπτά λευκά φυλλαράκια
τους ,μικροσκοποκές σκύλλες ,ενώ οι αθάνατοι μέσα από τις
κρεμμύδες τους βγάζουν τα πρώτα πράσινα φύλλα.....Παρατηρούμε
ακόμα τα σαλιγκάρια πουέχουν ξεκινήσει να κινούνται και αυτή την
εποχή  "συνευρίσκονται" για την αναπαραγωγή τους.ανάμεσα στους
θάμνους.










































ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ
http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=868731































Το φαράγγι του Τσιγγούνη έρχεται  από την περιοχή "Μονοκαρά"
το μικρό όμορφο οροπέδιο με μαγατζέδες και αμπέλια μέχρι που
συναντά την θάλλασα κάπου ανάμεσα στην περιοχή του Μόχλου
και του Αγίου Ανδρέα.
Εμείς προχωράμε  στην μια του πλευρά που ψηλώνει συνέχεια
μέχρι που φτάνουμε  μέχρι τα 640 μέτρα όπου βρίσκεται  το ψηλό-
τερο σημείο της διαδρομής μας πάνω από το φαράγγι.
Η θέα μοναδική από το φυσικό αυτό μπαλκόνι, με την κοίτη του
ποταμού να βρίσκεται καμιά εκατοστή μέτρα κάτω από τα πόδια μας,
και σου κόβει την ανάσα κάθε φορά που κρεμιέσαι στην κυριολεξία
για την θαυμάσεις.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο ενώ μερικοί γύπες ενοχλημένοι
πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας κυκλικά.μέχρι που
απομακρύνθηκαν....


























































Από το σημείο εκείνο στην πλαγιά  του Ορνού ξεκινήσαμε
κατηφορικά πλέον,περάσαμε από ένα μικρό μετόχι με αμπέλια
και δυό-τρία μικρά πέτρινα σπιτάκια και βγήκαμε στον χωματό-
δρομο που οδηγεί στα χαμηλά.Μετά τρακόσια μέτρα βρήκαμε
και το παλιό μονοπάτι που ο δρόμος έχει καταστρέψει σε
μερικά σημεία και που οδηγεί στην  πλαγιά με τις ελιές.









































































Ιδιαίτερη εντύπωση μας προκάλεσε ένα δέντρο που δεν είχαμε
οι περισσότεροι μέχρι σήμερα συναντήσει.Μας έμοιαζε λίγο με
μικρή χαρουπιά λίγο με φιστικιά,μέχρι που η Ρίτσα που ερχόταν
μαζί μας για πρώτη φορά μας πληροφόρησε  ότι πρόκειται για την
"τσικουδιά" ,ναι υπάρχει και τέτοιο δένδρο,και η περιέργεια με
οδήγησε για μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο :

Η τερέβινθος ή τσικουδιά ή κοκκορεβυθιά ή τραμιθιά ή και
τριμιθιά (Pistacia terebinthus) είναι ένα δένδρο πολύ γνώριμο στην
περιοχή της Μεσογείου, για τους νόστιμους και πικάντικους καρπούς
του. Συγγενεύει με τη φιστικιά (Pistacia vera) και το σχίνο (Pistacia
lentiscus), από του οποίου τη Χιώτικη ποικιλία εξάγεται η μαστίχα.
Η τσικουδιά ανήκει στο γένος των Πιστακίων, της οικογένειας των
Ανακαρδιοειδών της τάξης των Σαπινδωδών. Άλλα είδη της οικογέ-
νειας είναι το Πιστάκιο του Άτλαντα στο Λίβανο και το Πιστάκιο της
Κίνας, ένα δένδρο λιγότερο φουντωτό. Η καταγωγή της είναι μεσο-
γειακή και τη βρίσκουμε από την Ισπανία μέχρι το Λίβανο
















Κύριος σκοπός της καλλιέργειάς της δεν είναι τα νόστιμα και
μυρωδάτα τσίκουδα αλλά η κρεμεντίνα. Αυτή είναι ρητίνη όμοια
με το ρετσίνι του πεύκου, από την οποία, μετά από ειδική
επεξεργασία (βρασμός), παράγεται η τερεβινθίνη, το γνωστό
νέφτι (Chian or Scio turpentine). Ακόμη χρησιμοποιείται σε
βερνίκια και είναι βασικό συστατικό σε λαδομπογιές. Η διαφορά
στην κρεμεντίνα είναι ότι περιέχει μεγάλες ποσότητες ταννίνης.
Έτσι παράγεται ένα λάδι που χρησιμοποιείται για να σκουραίνει
και να γυαλίζει δέρματα αλλά και για πολλές άλλες φαρμακευτικές
χρήσεις, όπως τα αντηλιακά έλαια.




Η τερέβινθος είναι δένδρο που φτάνει μέχρι και τα 10 μέτρα. Με
κατάλληλο κλάδεμα μπορεί να παραμείνει σε χαμηλό ύψος
προκειμένου να είναι ευκολότερη η συγκομιδή των καρπών της.
 Πρέπει να φτάσει στην ηλικία των 7 έως 10 ετών για να κάνει
καρπό και ξεχωρίζει σε αρσενικό και θηλυκό. Ένα αρσενικό δένδρο
φτάνει για να επικονιάσει από 8 έως 12 θηλυκά στην ίδια περιοχή.
Καρπούς κάνουν μόνο τα θηλυκά που ανθίζουν μεταξύ Μάρτη και
Απρίλη κάθε χρόνο.



























Οι μικροί φυστικοειδείς καρποί ξεκινούν να μεγαλώνουν αμέσως
μετά σε σχηματισμό κοντούρας. Αλλάζουν πολλά χρώματα και
στο τέλος του καλοκαιριού από κόκκινοι μετατρέπονται σε σκούρο
μελανό, ενώ το επόμενο σκούρο πράσινο χρώμα δείχνει και την
ωριμότητά τους. Τα φύλλα της τερεβίνθου είναι ατρακτοειδή,
πράσινα, γυαλιστερά και σχηματίζουν συστάδες των 9 (4 και 4
αντικριστά και ένα στην άκρη) σε σχήμα ψαροκόκκαλου. Αν
χαράξεις τον κορμό της τρέχει ρετσίνι με έντονη οσμή και κολ-
λώδεις ιδιότητες, η κρεμεντίνα, η οποία έχει πολλαπλές χρήσεις.
Οι καρποί της, τα τσίκουδα, υπάρχουν σε πολλές ποικιλίες για
διαφορετικές χρήσεις. Τα πρώιμα αρχίζοντας περίπου από τα τέλη
Ιουνίου, τα Ψιλάντικα, τα Χατζημηνάτα, τα Ρεβυθάτα που είναι
χοντρά και σαρκώδη, τα Ψιλά για την παραγωγή λαδιού και τα
 σέρτικα. Όλα εκτός από τα σέρτικα μπορούν με κατάλληλη
πίεση να ανοίξουν το κέλυφός τους σε δύο ίσα μέρη - γαβαθάκια
και να ελευθερώσουν το νόστιμο και θρεπτικό περιεχόμενο τους
που αρέσει σε όλους.

























Η τεχνική της συγκομιδής των τσίκουδων για παραγωγή λαδιού
γίνεται στα τέλη του καλοκαιριού μόλις ωριμάσει ο καρπός, με
το στρώσιμο υφασμάτων –τσόλες - κάτω από το δένδρο όπου
πέφτει ο καρπός, καθώς κάποιος ραβδίζει τα ψηλότερα σημεία
του δένδρου. Τα τσίκουδα στη συνέχεια τρίβονται για να πέσουν
από τα τσαμπιά και τοποθετούνται σε σκάφες με νερό για να
ξεχωρίσουν των κούφια που επιπλέουν, από τα γεμάτα.
Στεγνά πλέον μεταφέρονται στο ελαιοτριβείο για να μετατραπούν
σε λάδι. Αφού κοπανιστούν, αλέθονται και με πίεση βγαίνει όλος
ο χυμός τους που συγκεντρώνεται σε δεξαμενή. Το λάδι που
επιπλέει, μαζεύεται και τοποθετείται σε μπουκάλια για οικιακή
χρήση. Το λάδι που προκύπτει από τους καρπούς περιέχει ένα
δυνατό συνδυασμό πρωτεϊνών και τανίνης και είναι νόστιμο,
παχύ και μυρωδάτο, κατάλληλο για την ζαχαροπλαστική αλλά
και ως καρύκευμα φαγητών



Η τερέβινθος είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων, καθώς
αναφέρεται σαφώς στην Αινειάδα του Βιργιλίου (βιβλίο 10,
γραμμή 136, όπου ο Ασκάνιος, γιος του Αινεία παρομοιάστηκε
στη μάχη ως η Ορίσια Τερεβίνθους), αλλά ακόμα και σε
κείμενα το Προφήτη Ησαΐα (κεφ.1 εδάφ. 29) όπου ένα δένδρο
των Εβραίων μεταφράζεται ως Πιστάκιο. Η ίδια είναι γνωστή
από την περίοδο της κλασσικής Ελλάδας για την αρωματική
και Ιατρική χρήση των προϊόντων της








 



Αφήσαμε πίσω μας τις" Τσικουδιές"που ανακαλύψαμε τελικά
ότι υπάρχουν αρκετές στην γύρω περιοχή και κατηφορίσαμε
από τον τσιμεντένιο δρόμο που αρχίζει από αυτό το σημείο
μέχρι το εθνικό δρόμο και ήταν το τέλος της πεζοπορίκης μας.
διαδρομής.Με τα αυτοκίνητα μας φτάσαμε μετά από λίγο στην
Λάστρο όπου περπατήσαμε στα όμορφα και πεντακάθαρα
στενά δρομάκια,του όμορφου χωριού και καταλήξαμε
στο σπίτι της Μαριάς που μας περίμενε με το τζάκι αναμμένο
και την ρακή να μας φιλέψει και να ζεστάνει τις καρδιές μας.


ΛΑΣΤΡΟΣ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ


EveryTrail - Find the best hikes in California and beyond

--------------------------------------------------

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑΠΟΛΗ






Σε ολόκληρη την περιοχή μας υπάρχουν ναοί και μοναστήρια τα
οποία αποτελούν μάρτυρες της βαθιάς πίστης του ανθρώπου στο
Θεό.Τα μνημεία αυτά της ελληνικής ορθοδοξίας είναι αναπόσπαστο
τμήμα της εθνικής μας κληρονομιάς.Οι μονές τα μοναστήρια τα
ξωκκλήσια με την αξιόλογη εικονογράφησή τους, με ψηφιδωτά,
τοιχογραφίες και εικόνες μαρτυρούν την επίμονη προσήλωση στις
παραδόσεις και την στενή και μακραίωνη διασύνδεση της τέχνης
με τη θρησκευτική λατρεία,ενώ έπαιξαν σημαντικό ρόλο τόσο στη
διάδοση του χριστιανισμού όσο και στη διατήρηση των ελληνικών
γραμμάτων και τεχνών, με παράδειγμα την περίοδο της τουρκο-
κρατίας, όπου άνθρωποι της εκκλησίας δημιούργησαν κρυφά
σχολειά όπου άνθιζε η ελληνική γλώσσα και η ελπίδα για τη
λευτεριά, και υποστήριζαν τους φτωχούς ραγιάδες που ζητούσαν
καταφύγιο.Αρκετά τέτοια εκκλησιστικά μνημεία βρίσκονται στην
περιοχή γύρω από την πόλη της Νεάπολης και η πεζοπορία μας
αυτή την Κυριακή 24-10-2010 περιελάμβανε στο πρόγραμμα της
και την επίσκεψη σε μερικά από αυτά.


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ξεκινήσαμε την πεζοπορεία μας από το χωριό της Βουλισμένης.
Χτισμένη στη δυτική ρίζα του βουνού Καβαλαρά μέσα στην
πράσινη αγκαλιά της Μεραμπελλιώτικης κοιλάδας βρίσκεται
η Βουλισμένη.
"Ο επισκέπτης στον τόπο αυτό θα διαπιστώσει ότι ο πλούτος
και οι εναλλαγές που προ­σφέρει η Ιστορία, η φύση. οι παρα­δόσεις
σε συνδυασμό με τη δημι­ουργικότητα και τη διαρκή αναζή­τηση
των ντόπιων συνυπάρχουν αρμονικά.Μοναστήρια, ανώνυμοι
καλλιτέχνες, εργάτες του πνεύμα­τος, λουλούδια, αυλόπορτες
ανοιχτές, μνημεία, λαϊκά πανηγύρια και καλλιτεχνικά βραδινά
συνθέτουν την εικόνα του χωριού αυτού." διαβάζουμε στην
ιστοσελίδα του Δήμου Νεάπολης,για το όμορφο αυτό χωριό
με τα γραφικά σοκάκια και τα αναπαλιωμένα σπίτια στολι-
σμένα με πολύχρωμα λουλούδια.








Ενα πολύ όμορφο στενό μονοπάτι που ξεκινά  από την
Βουλισμένη περνά κάτω από πανύψηλα δένδρα που
δημιουργούν ένα φυσικό πράσινο τούνελ,μας οδήγησαν
μετά από περίπου είκοση λεπτά ανηφορικής πορείας
στην τοποθεσία Βιγλί, στις πλαγιές του Καβαλλαρά,εκεί
που βρίσκεται ο ναός της Παναγίας, αφιερωμένος στο Γενέσιο
της Θεοτόκου, κάποτε καθολικό της μονής της Βιγλιώτισσας.



 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 


Πρόκειται για ναό σταυρεπίστεγο, πλήρως αναστηλωμένο από
την 13η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Έχει δυτική κεντρική
είσοδο με οξυκόρυφο ανακουφιστικό τόξο διπλής καμπυλότητας,
που απολήγει σε σπείρες στις κάτω άκρες και στέφεται με
άνθος. Η επιγραφή στο υπέρθυρο ΑΧΕ (1605) ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΡΙΑΝΟΠΟΥΛΑ (Gerola IV 1936, 522) αναφέρεται
προφανώς σε επισκευή του ναού. Στην ίδια οικοδομική φάση
εντάσσεται και το καμπαναριό του ναού. Ο ναός κοσμείται με
τοιχογραφίες παλαιολόγειας τεχνοτροπίας, που χρονολογούνται
στις αρχές του 14ου αιώνα (Ηλιάκης στο Παπαδογιάννης 1992,
172) και έχουν συντηρηθεί από την αρχαιολογική υπηρεσία.

  ( http://lasithitour.bpis.teicrete.gr/religious/index.php )






.

Από το περίπου μισό εικονογραφικό πρόγραμμα που διατηρείται
σήμερα, αναγνωρίζονται παραστάσεις από το χριστολογικό και
θεομητορικό κύκλο, όπως ο Θρήνος, η Εις Άδου Κάθοδος, η
Σταύρωση καθώς και το Γενέσιο της Θεοτόκου, η Επταβηματούσα,
τα Εισόδια της Θεοτόκου και ο Ασπασμός Ιωακείμ και Άννης
Στο δυτικό τοίχο εικονογραφείται ακόμα η Δευτέρα Παρουσία.
 ( http://lasithitour.bpis.teicrete.gr/religious/index.php)
Στην Παναγία στο Βιγλί τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, πραγματο-
ποιείται εκδήλωση για τη Γιορτή της μάνας.





















Αφήσαμε πίσω μας το Βιγλί και συνεχίσαμε την ανάβαση στις
πλαγιές του Καβαλλαρά του όρους που δεσπόζει ψηλά πάνω
από την Νεάπολη,περάσαμε από την εκκλησία του Αγίου
Κωνσταντίνου κτισμένη κάτω από την σκιά των πανύψηλων
βελανιδιών,προσκυνήσαμε,πήραμε μια ανάσα και συνεχίσαμε
την ανηφορική πορεία μέχρι το σημείο που οι καλιεργημένες
πεζούλες με τις ελιές σταματούν και ξεκινούν οι πρίνοι.Η πορεία
μας στην συνέχεια άλλαξε πρός τα ανατολικά και με κατεύθυνση
προς τον οικισμό του Νήσπιτα
















Το όνομα του μικρού οικισμού προέρχεται από "ίσπιτας"με
Ομηρική ρίζα και σημαίνει πέρασμα. Το οικισμός Νήσπιτας
έχει συνδεθεί με την ιστορία και τη λαϊκή παράδοση του
Μεραμπέλου. Οι Μεραμπελιώτες επαναστάτες επέλεγαν την
περιοχή του Νήσπιτα για λημέρι τους.
Στο Νήσπιτα βρίσκεται ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα
ή Αφέντη Χριστού.Στο χώρο αυτό υπήρχε μοναστήρι της Βενε-
τοκρατίας που ανήκε στην περιφέρεια της Νεάπολης - Καινούριου
Χωριού και μάλλον μετά την ίδρυση του μοναστηριού και δίπλα
από αυτό αναπτύχθηκε και ο οικισμός – μετόχι του Νήσπιτα.
Σήμερα το μοναστήρι δε λειτουργεί. Ο ναός, που πανηγυρίζει
στις 6 Αυγούστου, είναι μονόχωρος, καμαροσκέπαστος και
στηρίζεται με αντηρίδες






















Η πορεία ελαφρά κατηφορική πιά μας οδήγησε στο γυναικείο
μοναστήρι της Παναγίας στην Κουφή Πέτρα που είναι αφιε-
ρωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και σύμφωνα με τις
γραπτές πηγές ιδρύθηκε το 1866 σε ιδιόκτητη περιουσία της
οικογένειας Χλαπουτάκη από τον επίσκοπο Πέτρας Μελέτιο
και σε τόπο που έφερε μοναστικές μνήμες (σώζονταν κάποια
ερείπια -Ψιλάκης 1994, Ι, 428).



Ο τόπος της Υπεραγίας Θεοτόκου της Κουφής Πέτρας ανα-
φέρεται το 1630 (Ξανθουδίδης 1912, 144), αλλά είναι
άγνωστο αν υπήρχε εκεί μοναστήρι τα χρόνια εκείνα. Βόρεια
του σημερινού ναού βρίσκονται ερείπια παλαιού πρεκκλησίου
μέσα σε κοίλωμα βράχου εξού και το όνομα της Μονής
"Κουφή Πέτρα".


Ο πυρήνας του μοναστηριακού συγκροτήματος χρονολογείται
στο 19ο αιώνα, ενώ τα τελευταία χρόνια προστέθηκε δεύτερο
κλίτος στο καθολικό της μονής και ανοικοδομούνται νέα
 κτίρια. Το μοναστήρι είναι ενεργό σήμερα ως γυναικεία
μονή.Είναι όμορφα φροντισμένο από τις γερόντισες που ζούν
εκεί με ένα πολύ ωραίο περίβολο γεμάτο από χρωματιστά
λουλούδια και ένα μπαλκόνι με υπέροχη θέα στην πεδιάδα των
Λιμνών και του Χουμεριάκου.









 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αφήσαμε πίσω τον Μονή Κουφής Πέτρας με τα πανέμορφα
γατάκια να κοιτούν γεμάτα σκανδαλιά και κατηφορίσαμε στην
συνέχεια μέχρι που συναντήσαμε τον δρόμο που έρχεται από
την Νεάπολη λίγα μέτραπιό πάνω από την Μονή Κρεμαστών
άλλη μια σημαντική μονή της περιοχής κτισμένη και αυτή στην
πλαγιά του βουνού Καβαλαρά,και φαίνεται σαν να κρέμεται
πάνω από την πεδίαδα της Νεάπολης (σε αυτό άλλωστε οφείλει
και το όνομα της «Κρεμαστά». Είναι αφιερωμένη στους
Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ, διανύει τουλάχιστον τον πέμπτο
αιώνα λειτουργίας της, έχοντας προσφέρει πολλά στην τοπική
 κοινωνία, ιδίως τα χρόνια της Οθωμανικής Κυριαρχίας οπότε
και λειτούργησε εκεί κρυφό σχολειό.
 
 
 















Ο ναός βρίσκεται στο βόρειο άκρο του φρουριακού συγκροτήματος
και είναι μονόχωρος, θολοσκεπής με οξυκόρυφη καμάρα. Στη νότια
όψη του φέρει αναγεννησιακής αισθητικής θύρωμα και παράθυρο.
Υψηλής αισθητικής είναι επίσης και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του
καθολικού. Σήμερα τα περισσότερα οικοδομήματα της μονής έχουν
πλέον αναστηλωθεί, το μοναστήρι είναι ενεργό σήμερα ως
γυναικεία μονή η οποία διαθέτει και εργαστήριο αγιογραφίας.
 
 


























 

Ακολουθήσαμε τον δρόμο μέχρι τις Βρύσες όπου και διασχίσαμε
τα σοκάκια του όμορφου χωριού με την υπέροχη θέα, σαν ένα
"μπαλκόνι" πάνω από τον κάμπο της Νεάπολης,και στο μικρό παρα-
δοσιακό καφενείο απολαύσαμε μια ρακή ότι καλύτερο σε εκείνο
το σημείο της πεζοπορίας μας.Οι ηλικιωμένοι θαμώνες του
καφενείου μας μίλησαν για το χωριό τους για το πόσο ζωντανό
ήταν στο παρελθόν και αναφέρθηκαν με πίκρα στην σημερινή
εγκατάληψη του.Αφήσαμε στην συνέχεια τις Βρύσες και πήραμε
το δρόμο μέσα από τα σοκάκια προς Χουμεριάκο,περνώντας από
το όμορφο ξωκκλήσι της Αγίας Κυριακής που δεσπόζει στο μικρό
λόφο πάνωαπό το χωριό,και σε δέκα λεπτά βρεθήκαμε στα πρώτα
σπίτια του
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 



















 

Ανατολικά από την Νεάπολη πάνω σε τρεις μικρούς λόφους εκτεί-
νεται το Χουμεριάκο μέσα στην κατάφυτη κοιλάδα του Μεραμβέλ-
λου και σε υψόμετρο 240μ. Παλιά έδρα Δήμου όπου υπάγονταν
τα χωριά Βρύσες, Λίμνες, Νικηθιανό, Έξω Λακώνια και άλλοι
μικροσυνοικισμοί.Τη περίοδο της βενετοκρατίας ηταν ο τρίτος σε
πληθυσμό οικισμός της επαρχίας(η Κριτσά ήταν το μεγαλύτερο
και δεύτερο ερχόταν η Νεάπολη),άκμασε λόγω θέσεως και
παραγωγικότητας,αφού αναφέρεται και σαν έδρα τριών Νοταρίων
(Συμβολαιογράφων)

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

















 


Το Χουμεριάκο αναφέρεται στην επαρχία Μεραμπέλου απο τον
Μπαρότση το 1577.Το 1958 βρεθηκε στο χωριο Χουμεριάκος
πήλινη σαρκοφάγος υστερομινωικής ΙΙΙ περιοδου και πολλά
πήλινα αγγεία κομμάτια χάλκινων αντικειμένων.

Το σημερινό χωριό είναι από τα παλαιότερα της περιοχής.Στο
Χουμεριάκο υπάρχουν αρκετές εκκλησίες όπως ο Άγιος Παντε-
λεήμονας με την αξιοπρόσεκτη πόρτα και το Αγιοθύριδο,
εξαιρετικής γλυπτικής τέχνης. Επίσης οι ναοί του Αγίου
Νικολάου και της Παναγίας της Κουμπελίνας δίπλα από το
Δημοτικό Σχολείο














Ο ναός της Παναγίας Κουμπελίνας που αποτελεί είναι ένα εξαι-
ρετικής τέχνης βυζαντινό μνημείο.Πήρε το όνομά του από τον
χαρακτηριστικό του τρούλο, ο οποίος λέγεται κουμπές στα
τούρκικα.Είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και
πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου. Πρόκειται για το μοναδικό
σωζόμενο παράδειγμα στην Ανατολική Κρήτη, σταυροειδούς
εγγεγραμμένου με τρούλο ναού. Το κύριο τμήμα του ναού
χρονολογείται στο τέλος του 11ου ή στις αρχές του 12ου αιώνα,
ενώ στα χρόνια της Βενετοκρατίας χρονολογείται ο νάρθηκας
που προστέθηκε, εγκάρσια στα δυτικά του. Ο ναός που είχε
δεχτεί πολλές επεμβάσεις, στερεώθηκε, μελετήθηκε και απο-
καταστάθηκε πλήρως το 2008 από τη 13η Εφορεία Βυζαντινών
Αρχαιοτήτων. Αξιόλογα αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά
στοιχεία του ναού είναι ο τρούλος, η οδοντωτή ταινία κάτω
από τα κεραμίδια, τα τυφλά αψιδώματα, η εναλλασσόμενη
τοιχοποιία από λίθους και πλίνθους και το λιθανάγλυφο
περίθυρο της εισόδου. Όλα τα στοιχεία της τοιχοδομίας στο
εσωτερικό του ναού ήταν καλυμμένα από τις τοιχογραφίες
που φαίνεται πως κοσμούσαν το ναό.





Το όνομα Κουμπελίνα αναφέρεται από από τον μεγάλο
Κρητικό Νίκο Καζαντζάκη στο γνωστό  έργο του
"Καπετάν Μιχάλης" :

-Είχα κι έκρυβα εδώ κοντά, σε μια σπηλιά, ένα λιάπη που τον
κυνηγούσαν οι νιζάμηδες. Το παιδί μου δεν είχε να φάει,
αυτός είχε· το παιδί μου δεν είχε να σκεπαστεί, αυτός είχε.
Μπήκε σπίτι μου ένας μουλιαζίμης με τους νιζάμηδές του.
«Θα σκοτώσω το μοναχογιό σου, μωρή Κουμπελίνα, αν δε
μου παραδώσεις το λιάπη, μου κάνει. -Δεν τον παραδίνω,
αποκρίθηκα, κάμε ό,τι θες· μα να ξέρεις, εγώ η γριά
Κουμπελίνα σου το λέω, και να μου το θυμάσαι, ο πόνος της
Κρήτης θα φάει την Τουρκιά, βάζω την κεφαλή μου. Βάζεις
στοίχημα; Εγώ βάζω την κεφαλή μου!» Λύσσαξε ο σκύλος.
Την ώρα εκείνη -Θεού κατάρα!- έμπαινε ο γιος μου στο σπίτι·
τον άρπαξαν οι νιζάμηδες, τον κόλλησαν στον τοίχο. Σήκωσαν
 τα τουφέκια, με κοίταξε ο μουλιαζίμης. «Μην τον προδώσεις
μάνα!, μου φώναξε ο γιος μου. -Δεν τον προδίνω και μη
φοβάσαι παιδί μου, έχε γεια!» Τον σκότωσαν· έβαλαν φωτιά
στο παντέρμο μου κι έφυγαν.



-Γιατί το 'καμες αυτό, κυρούλα; φώναξε ο Κοσμάς και σηκώθηκε
απάνω, δεν τον χωρούσαν τα χαλάσματα ετούτα.
-Το 'καμα, αποκρίθηκε ήσυχα η γριά, γιατί κάτεχα πως πέρα, σ'
ένα χωριό της Ρούμελης, είχε κι ο λιάπης αυτός μάνα· και κατέχω
τι θα πει πόνος μάνας.
Το πρωί που σηκώθηκαν κι αποχαιρετούσαν, η γριά έσκυψε,
ξεσφήνωσε από την αυλή μια πέτρα, γεμάτη κόκκινα πιτσιλί-
σματα, την έδωκε στον Κοσμά.
-Άλλο ρεγάλο δεν έχω να σου κάμω, είπε· να, πάρε αυτή την πέτρα,
να θυμάσαι. Να θυμάσαι την Κρήτη.
Και δείχνοντας τις μαυροκόκκινες βούλες
-Τα αίματα του γιου μου...





Στην έξοδο του χωριού προς Άγιο Νικόλαο βρίσκεται η "Ρωμάνα
Πορτέλα". Χτίστηκε από τους Ενετούς και προσδιορίζει την κατοικία
κάποιου άρχοντα της εποχής. Την εποχή της Τουρκοκρατίας
κατοικούσε ο Χουρσίτ πασάς. Είχε απαγάγει την όμορφη Κριτσω-
τοπούλα τη Ροδάνθη η οποία τον σκότωσε στην συνέχεια για να
γλυτώσει απ' αυτόν. Στην είσοδο του χωριού απ' τη Νεάπολη
βρίσκεται η βρύση του Αγίου Γεωργίου (1877). Άλλα ενδιαφέροντα
μνημεία του χωριού: ο Μαγατζές, το Πηγαϊδούλι και η Πηγαϊδούλα.




Η πεζοπορία μας ολοκληρώθηκε με την καθιερωμένη ρακί
στην όμορφη ταβέρνα στο Χουμεριάκο με εκλεκτούς μεζέδες
πάντα στα πλαίσια της Κρητικής Διατροφής,ενώ η Αλεξάνδρα
και ο Γιάννης μας πρόσφεραν στην συνέχεια καφέ και νόστιμα
γλυκά στο όμορφο παραδοσιακό σπίτι τους.












                       Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ