Ο πρώτος χιονιάς του 2016 άφησε τα αποτυπώματα του και στο νησί μας, σκεπά-
ζοντας και τον ορεινό όγκο της Δίκτης, του βουνού που γέννησε τον Δία, με αρκε-
τό χιόνι και η μικρή καιρική ανάπαυλα της τελευταίας Κυριακής στις 31 του μήνα,
με τον ηλιόλουστο καιρό, έδωσε την ευκαιρία στην παρέα μας να πραγματοποιή-
σει μια διαφορετική ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή, στο " Σπαθί " στα 2147μ.
Οι πρώτες ροδαλές ακτίνες του ήλιου φώτιζαν την κορυφή, όταν και ξεκινήσαμε
το περπάτημα από το κέντρο του οροπεδίου "Λιμνάκαρο" στα 1150μ. την ίδια
ώρα που ένα σύννεφο-πέπλο είχε σκεπάσει το μεγάλο οροπέδιο του Λασιθίου.
Περιτριγυρισμένοι από τις χιονισμένες επιβλητικές κορφές της Δίκτης, ακολου-
θήσαμε το μονοπάτι Ε4 με τον παγωμένο αέρα του πρωινού να μας χαιδεύει το
πρόσωπο και περάσαμε τους "πετράδες", παρατηρώντας συνεχώς δίπλα μας τα
εμφανή ίχνη από τα πατήματα των λαγών, πάνω στο "παρθένο" χιόνι.
Όταν οι ζεστές ακτίνες του ηλίου ξεχύθηκαν και έλουσαν το τοπίο βρισκόμα-
σταν στο σημείο που η πορεία μας συνάντησε το μονοπάτι για το καταφύγιο
στο Στροβίλι, και οι αντανακλάσεις τους πάνω στο χιόνι λαμπίριζαν δημιου-
ργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα, καθώς το ύψος του χιονιού άρχιζε να μεγα-
λώνει όσο προχωρούσαμε.Διασχίσαμε το υψίπεδο και ξεκινήσαμε να ανεβαί-
νουμε προς το διάσελο της πηγής "Αβαρσάμη", στην απότομη πλευρά, που
όμως μας χάριζε εντυπωσιακή θέα στην απέναντι κάτασπρη κορφή του "Αφέ-
ντη". Η ανάβαση γίνεται πιο κουραστική σε αυτό το σημείο όμως μόλις φτά-
σεις στο δίασελο, στο σημείο που το μονοπάτι χωρίζει,για Αφέντη και για
Σπαθί, το ολόλευκο τοπίο σε αποζημιώνει .Το ύψος του χιονιού το υπολογί-
ζουμε σχεδόν στο ένα μέτρο !!!, παρατηρώντας το πόσο βυθισμένοι στο χιό-
νι βρίσκονται οι στύλοι του Ε4, ξεκουραζόμαστε για λίγο,απολαμβάνουμε
την θέα αλλά και τις ζεστές ακτίνες του ήλιου, πριν ξεκινήσουμε για το τε-
λευταίο και πιο δύσκολο τμήμα της ανάβασης για την κατάλευκη κορυφή
του Σπαθιού.
Ανεβαίνεις και το τοπίο τώρα γίνεται ακόμη πιο όμορφο.Τα χιόνια σχηματί-
ζουν πανέμορφα σχήματα στα βράχια, τα οποία όσο ανεβαίνουμε εξαφανίζο-
νται κάτω από το παχύ λευκό "στρώμα", ατέλειωτες φωτογραφίες, ατέλειω-
τη ομορφιά, και μια ησυχία, που την διακόπτει μόνο ο ήχος από τις μπότες
που βυθίζονται στο χιόνι. Στο σημείο εδώ συναντάμε δυό παιδιά από το
Ηράκλειο, τον Γιάννη και τον Πολύκαρπο που ανέβηκαν από διαφορετικό
σημείο όμως από εδώ μέχρι την κορυφή η πορεία μας γίνεται κοινή.Η πλα-
γιά μπροστά όλο και πιο απότομη, και τα τελευταία πενήντα μέτρα σχεδόν
κάθετη.Με ανάβαση ζιγκ-ζακ φτάνουμε στα 2000μ.από όπου ξεκινά η εντυ-
πωσιακή κορυφογραμμή που οδηγεί στην κορυφή.Περπατάμε στην κόψη της
κορυφογραμμής, έχοντας από τα δεξιά την μεγάλη χιονούρα με μήκος που
φτάνει και τα 500 μ. και στα αριστερά τα βορεινά γκρεμνά του ορεινού όγκου
με το Λιμνάκαρο ακριβώς από κάτω.Πλησιάζουμε και όσο πλησιάζουμε λες
και η κορυφή απομακρύνεται !!! και ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι και σε λίγα
μέτρα αντικρύζεις το τσιμεντένιο κολωνάκι της κορυφής !!!
Για μερικά λεπτά βρίσκεσαι μέσα στον "νιρβάνα"της κατάκτησης του στόχου
σου και της ικανοποίηση του κατορθώματος του δυσκολότερου τμήματος της
ορεινής περιπλάνηση σου, και όταν "ξυπνάς" δεν έχεις παρά να απολαύσεις
την ομορφιά του χειμερινού βουνού.Παρατηρείς το απέραντο γύρω σου, ενώ
σιγά σιγά λίγο χαμηλότερα από την κορυφή τα πάντα αρχίζει να τα σκεπάζει
ένα τεράστιο πάπλωμα νεφών. Η αίσθηση που σε κυριεύει είναι ότι πια δεν
πατάς στην γη, είσαι στον ουρανό, πετάς και μετά από λίγο το μόνο που δια-
κρίνεις ακόμα είναι η κορυφογραμμή που κατεβαίνει, ο συνδετήριος κρίκος
με την γη και την ακολουθείς για την επιστροφή, πόντο-πόντο, βήμα-βήμα,
μέτρο μέτρο,αφήνοντας πίσω σου την κορυφή, την ομορφιά που δεν ήθελες
να αποχωριστείς, όμως πρέπει,κατεβαίνεις, σε λίγο μπαίνεις μέσα στο πέπλο,
τα πάντα θολά, αλλά τα χνάρια σου από την αναρρίχηση είναι εκεί και σε
οδηγούν πίσω στην γη, κάτω από τα νέφη, στην ασφάλεια, εκεί που ανήκεις,
σε λίγο σταματάς γυρνάς πίσω σου και κοιτάζεις ψηλά, η κορυφή είναι εκεί ,
η ομίχλη έχει φύγει ,και αυτή σου στέλνει το μήνυμα : " θα είμαι εδώ"...σε
αποχαιρετά, και εσύ την ευχαριστείς, που σε "δέχτηκε" ακόμα μια φορά !!!!
ζοντας και τον ορεινό όγκο της Δίκτης, του βουνού που γέννησε τον Δία, με αρκε-
τό χιόνι και η μικρή καιρική ανάπαυλα της τελευταίας Κυριακής στις 31 του μήνα,
με τον ηλιόλουστο καιρό, έδωσε την ευκαιρία στην παρέα μας να πραγματοποιή-
σει μια διαφορετική ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή, στο " Σπαθί " στα 2147μ.
Οι πρώτες ροδαλές ακτίνες του ήλιου φώτιζαν την κορυφή, όταν και ξεκινήσαμε
το περπάτημα από το κέντρο του οροπεδίου "Λιμνάκαρο" στα 1150μ. την ίδια
ώρα που ένα σύννεφο-πέπλο είχε σκεπάσει το μεγάλο οροπέδιο του Λασιθίου.
Περιτριγυρισμένοι από τις χιονισμένες επιβλητικές κορφές της Δίκτης, ακολου-
θήσαμε το μονοπάτι Ε4 με τον παγωμένο αέρα του πρωινού να μας χαιδεύει το
πρόσωπο και περάσαμε τους "πετράδες", παρατηρώντας συνεχώς δίπλα μας τα
εμφανή ίχνη από τα πατήματα των λαγών, πάνω στο "παρθένο" χιόνι.
Όταν οι ζεστές ακτίνες του ηλίου ξεχύθηκαν και έλουσαν το τοπίο βρισκόμα-
σταν στο σημείο που η πορεία μας συνάντησε το μονοπάτι για το καταφύγιο
στο Στροβίλι, και οι αντανακλάσεις τους πάνω στο χιόνι λαμπίριζαν δημιου-
ργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα, καθώς το ύψος του χιονιού άρχιζε να μεγα-
λώνει όσο προχωρούσαμε.Διασχίσαμε το υψίπεδο και ξεκινήσαμε να ανεβαί-
νουμε προς το διάσελο της πηγής "Αβαρσάμη", στην απότομη πλευρά, που
όμως μας χάριζε εντυπωσιακή θέα στην απέναντι κάτασπρη κορφή του "Αφέ-
ντη". Η ανάβαση γίνεται πιο κουραστική σε αυτό το σημείο όμως μόλις φτά-
σεις στο δίασελο, στο σημείο που το μονοπάτι χωρίζει,για Αφέντη και για
Σπαθί, το ολόλευκο τοπίο σε αποζημιώνει .Το ύψος του χιονιού το υπολογί-
ζουμε σχεδόν στο ένα μέτρο !!!, παρατηρώντας το πόσο βυθισμένοι στο χιό-
νι βρίσκονται οι στύλοι του Ε4, ξεκουραζόμαστε για λίγο,απολαμβάνουμε
την θέα αλλά και τις ζεστές ακτίνες του ήλιου, πριν ξεκινήσουμε για το τε-
λευταίο και πιο δύσκολο τμήμα της ανάβασης για την κατάλευκη κορυφή
του Σπαθιού.
Ανεβαίνεις και το τοπίο τώρα γίνεται ακόμη πιο όμορφο.Τα χιόνια σχηματί-
ζουν πανέμορφα σχήματα στα βράχια, τα οποία όσο ανεβαίνουμε εξαφανίζο-
νται κάτω από το παχύ λευκό "στρώμα", ατέλειωτες φωτογραφίες, ατέλειω-
τη ομορφιά, και μια ησυχία, που την διακόπτει μόνο ο ήχος από τις μπότες
που βυθίζονται στο χιόνι. Στο σημείο εδώ συναντάμε δυό παιδιά από το
Ηράκλειο, τον Γιάννη και τον Πολύκαρπο που ανέβηκαν από διαφορετικό
σημείο όμως από εδώ μέχρι την κορυφή η πορεία μας γίνεται κοινή.Η πλα-
γιά μπροστά όλο και πιο απότομη, και τα τελευταία πενήντα μέτρα σχεδόν
κάθετη.Με ανάβαση ζιγκ-ζακ φτάνουμε στα 2000μ.από όπου ξεκινά η εντυ-
πωσιακή κορυφογραμμή που οδηγεί στην κορυφή.Περπατάμε στην κόψη της
κορυφογραμμής, έχοντας από τα δεξιά την μεγάλη χιονούρα με μήκος που
φτάνει και τα 500 μ. και στα αριστερά τα βορεινά γκρεμνά του ορεινού όγκου
με το Λιμνάκαρο ακριβώς από κάτω.Πλησιάζουμε και όσο πλησιάζουμε λες
και η κορυφή απομακρύνεται !!! και ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι και σε λίγα
μέτρα αντικρύζεις το τσιμεντένιο κολωνάκι της κορυφής !!!
Για μερικά λεπτά βρίσκεσαι μέσα στον "νιρβάνα"της κατάκτησης του στόχου
σου και της ικανοποίηση του κατορθώματος του δυσκολότερου τμήματος της
ορεινής περιπλάνηση σου, και όταν "ξυπνάς" δεν έχεις παρά να απολαύσεις
την ομορφιά του χειμερινού βουνού.Παρατηρείς το απέραντο γύρω σου, ενώ
σιγά σιγά λίγο χαμηλότερα από την κορυφή τα πάντα αρχίζει να τα σκεπάζει
ένα τεράστιο πάπλωμα νεφών. Η αίσθηση που σε κυριεύει είναι ότι πια δεν
πατάς στην γη, είσαι στον ουρανό, πετάς και μετά από λίγο το μόνο που δια-
κρίνεις ακόμα είναι η κορυφογραμμή που κατεβαίνει, ο συνδετήριος κρίκος
με την γη και την ακολουθείς για την επιστροφή, πόντο-πόντο, βήμα-βήμα,
μέτρο μέτρο,αφήνοντας πίσω σου την κορυφή, την ομορφιά που δεν ήθελες
να αποχωριστείς, όμως πρέπει,κατεβαίνεις, σε λίγο μπαίνεις μέσα στο πέπλο,
τα πάντα θολά, αλλά τα χνάρια σου από την αναρρίχηση είναι εκεί και σε
οδηγούν πίσω στην γη, κάτω από τα νέφη, στην ασφάλεια, εκεί που ανήκεις,
σε λίγο σταματάς γυρνάς πίσω σου και κοιτάζεις ψηλά, η κορυφή είναι εκεί ,
η ομίχλη έχει φύγει ,και αυτή σου στέλνει το μήνυμα : " θα είμαι εδώ"...σε
αποχαιρετά, και εσύ την ευχαριστείς, που σε "δέχτηκε" ακόμα μια φορά !!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου