Στα χιονισμένα Λασιθιώτικα βουνά περπάτησαν την Κυριακή 15 Γενάρη, τα μέλη του
Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Οι γνώριμες βουνοπλαγιές μας υποδέχτηκαν
‘φορώντας’ τα καλά τους, ένα ακριβοθώρητο κατάλευκο πανωφόρι από αφράτο χιόνι!
Ξεκινήσαμε το περπάτημα από τη θέση ‘Ατσιβιδωπό’, με κατεύθυνση προς το οροπέ-
διο του Καθαρού. Ένα παχύ στρώμα από χιόνι κάλυπτε το παλιό μονοπάτι και το έκανε
δύσβατο και επικίνδυνο. Αποφασίσαμε εναλλακτικά να κινηθούμε πάνω στη άσφαλτο,
ανάμεσα από το παγωμένο χιόνι, που σε πανύψηλους σωρούς είχαν σωριάσει τα εκχιο-
νιστικά μηχανήματα και στις δυο πλευρές του δρόμου. (κείμενο-φώτο ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ)
Οι χιονισμένες βουνοπλαγιές έκαναν το τοπίο παραμυθένιο και αγνώριστο. Μεταμο-
ρφωμένο μαγικά (μετά τις σφοδρές χιονοπτώσεις των προηγούμενων ημερών), μας
πρόσφερε πανέμορφες εικόνες που σπάνια αντικρίζουμε στην περιοχή μας. Ολόλευ-
κη, εξαγνισμένη η ορεινή φύση, έκρυψε κάτω από το πουπουλένιο πάπλωμα του
χιονιού καθετί άσχημο και παράταιρο και περήφανα ξεδίπλωνε μπροστά μας τη λευ-
κή της μεγαλοπρέπεια.Συνεχίσαμε ανηφορικά, περάσαμε δίπλα από τον εξαφανισμέ-
νο κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού δρόμο προς το ‘Αβελιακό’ και συναντήσαμε
τις ρώτες αγροικίες του οικισμού, με τις σκεπές και τις αυλές τους κάτασπρες. Το
γραφικό οροπέδιο σε αποχρώσεις μαύρου-άσπρου ξεδιπλώνονταν πανέμορφο μπρο-
στά μας. Τα σκόρπια αγροτόσπιτα και τα δέντρα με τα χωρίς φύλλα κλαδιά τους,
στολίζαν με σκούρες πινελιές το πάλλευκο τοπίο. Τα ποταμάκια σκίζουν με τη στρι-
φογυριστή πορεία τους το σεντόνι του χιονιού και μεταφέρουν χαμηλότερα το νερό
από το χιόνι που ήδη άρχισε σταδιακά να λιώνει. Στα τρυγημένα αμπέλια τα κλήματα,
χωρίς καρπούς και φύλλα, ‘παίζουν’ με τους σκουρόχρωμους κορμούς τους με την
ασπράδα του χιονιού.
Τριγύρω μας η οροσειρά της Δίκτης δεσπόζει αγέρωχη, με τη κατάλευκη κορφή του
Λάζαρου να αστράφτει χιονοσκέπαστη κάτω από το θαμπό χειμωνιάτικο φως, ενώ η
ψηλότερη κορφή της το ‘Σπαθί’ έχει εξαφανιστεί μέσα σε πυκνά σύννεφα. Από χω-
ματόδρομους που έχουν εξαφανιστεί κάτω από το χιόνι, συνεχίζουμε προς την περι-
οχή ‘Σγουρός Πρίνος’. Το χιόνι μας φτάνει πολύ συχνά πάνω από το γόνατο, οπότε
προτιμούμε να βαδίζουμε πάνω στα βαθιά αυλάκια που αφήνουν τα λάστιχα των πε-
ραστικών αυτοκίνητων. Περπατάμε μέχρι τον ‘Σγουρό Πρίνο’ και κάτω από τα φου-
ντωτά κλαδιά του τεράστιου δέντρου, που πιθανά ονοματοδότησε την περιοχή, κά-
νουμε το καθιερωμένο διάλλειμα για ξεκούραση και ρακί.Επιστρέφουμε από την ίδια
διαδρομή στον οικισμό και στην τοπική ταβέρνα απολαμβάνουμε τη θαλπωρή του
τζακιού και νόστιμους παραδοσιακούς μεζέδες. Με ντόπιο κρασί ανταλλάσουμε
προπόσεις και ευχές για την καινούρια χρονιά και με ανανεωμένες δυνάμεις επιστρέ-
φουμε στην αφετηρία, μετά από μια 5ωρη αξέχαστη πορεία.
Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Οι γνώριμες βουνοπλαγιές μας υποδέχτηκαν
‘φορώντας’ τα καλά τους, ένα ακριβοθώρητο κατάλευκο πανωφόρι από αφράτο χιόνι!
Ξεκινήσαμε το περπάτημα από τη θέση ‘Ατσιβιδωπό’, με κατεύθυνση προς το οροπέ-
διο του Καθαρού. Ένα παχύ στρώμα από χιόνι κάλυπτε το παλιό μονοπάτι και το έκανε
δύσβατο και επικίνδυνο. Αποφασίσαμε εναλλακτικά να κινηθούμε πάνω στη άσφαλτο,
ανάμεσα από το παγωμένο χιόνι, που σε πανύψηλους σωρούς είχαν σωριάσει τα εκχιο-
νιστικά μηχανήματα και στις δυο πλευρές του δρόμου. (κείμενο-φώτο ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ)
Οι χιονισμένες βουνοπλαγιές έκαναν το τοπίο παραμυθένιο και αγνώριστο. Μεταμο-
ρφωμένο μαγικά (μετά τις σφοδρές χιονοπτώσεις των προηγούμενων ημερών), μας
πρόσφερε πανέμορφες εικόνες που σπάνια αντικρίζουμε στην περιοχή μας. Ολόλευ-
κη, εξαγνισμένη η ορεινή φύση, έκρυψε κάτω από το πουπουλένιο πάπλωμα του
χιονιού καθετί άσχημο και παράταιρο και περήφανα ξεδίπλωνε μπροστά μας τη λευ-
κή της μεγαλοπρέπεια.Συνεχίσαμε ανηφορικά, περάσαμε δίπλα από τον εξαφανισμέ-
νο κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού δρόμο προς το ‘Αβελιακό’ και συναντήσαμε
τις ρώτες αγροικίες του οικισμού, με τις σκεπές και τις αυλές τους κάτασπρες. Το
γραφικό οροπέδιο σε αποχρώσεις μαύρου-άσπρου ξεδιπλώνονταν πανέμορφο μπρο-
στά μας. Τα σκόρπια αγροτόσπιτα και τα δέντρα με τα χωρίς φύλλα κλαδιά τους,
στολίζαν με σκούρες πινελιές το πάλλευκο τοπίο. Τα ποταμάκια σκίζουν με τη στρι-
φογυριστή πορεία τους το σεντόνι του χιονιού και μεταφέρουν χαμηλότερα το νερό
από το χιόνι που ήδη άρχισε σταδιακά να λιώνει. Στα τρυγημένα αμπέλια τα κλήματα,
χωρίς καρπούς και φύλλα, ‘παίζουν’ με τους σκουρόχρωμους κορμούς τους με την
ασπράδα του χιονιού.
Τριγύρω μας η οροσειρά της Δίκτης δεσπόζει αγέρωχη, με τη κατάλευκη κορφή του
Λάζαρου να αστράφτει χιονοσκέπαστη κάτω από το θαμπό χειμωνιάτικο φως, ενώ η
ψηλότερη κορφή της το ‘Σπαθί’ έχει εξαφανιστεί μέσα σε πυκνά σύννεφα. Από χω-
ματόδρομους που έχουν εξαφανιστεί κάτω από το χιόνι, συνεχίζουμε προς την περι-
οχή ‘Σγουρός Πρίνος’. Το χιόνι μας φτάνει πολύ συχνά πάνω από το γόνατο, οπότε
προτιμούμε να βαδίζουμε πάνω στα βαθιά αυλάκια που αφήνουν τα λάστιχα των πε-
ραστικών αυτοκίνητων. Περπατάμε μέχρι τον ‘Σγουρό Πρίνο’ και κάτω από τα φου-
ντωτά κλαδιά του τεράστιου δέντρου, που πιθανά ονοματοδότησε την περιοχή, κά-
νουμε το καθιερωμένο διάλλειμα για ξεκούραση και ρακί.Επιστρέφουμε από την ίδια
διαδρομή στον οικισμό και στην τοπική ταβέρνα απολαμβάνουμε τη θαλπωρή του
τζακιού και νόστιμους παραδοσιακούς μεζέδες. Με ντόπιο κρασί ανταλλάσουμε
προπόσεις και ευχές για την καινούρια χρονιά και με ανανεωμένες δυνάμεις επιστρέ-
φουμε στην αφετηρία, μετά από μια 5ωρη αξέχαστη πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου