Μια αξέχαστη εμπειρία μοιράστηκαν το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη τα
μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το μεσημέρι του Σαββάτου μια
ολιγομελής αλλά ενθουσιώδης ομάδα ξεκίνησε για το οροπέδιο Λασιθίου και συ
νέχισε για το λιγότερο γνωστό αλλά το ίδιο γραφικό οροπέδιο του Λιμνάκαρου.
Στόχος μας το ορειβατικό καταφύγιο στη θέση Στροβίλι σε υψόμετρο 1350μ. όπου
είχαμε προγραμματίσει διανυκτέρευση. (ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΩΤΟ :
Ε.ΛΑΜΠΡΟΥ-Γ.ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ-Α.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ)
Το καταφύγιο του Λιμνάκαρου βρίσκεται στον ορεινό όγκο της Δίκτης και είναι το
μοναδικό καταφύγιο στο νομό Λασιθίου. Η συντήρηση και διαχείριση του ανήκει
στον Ε.Ο.Σ. Λασιθίου, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άψογη εξυπηρέ
τηση. Φροντίζει όχι μόνο για την συντήρηση του καταφύγιου, αλλά και για την εξαι
ρετική φιλοξενία των επισκεπτών. Την ομάδα μας περίμενε ο Μανώλης, που φρό
ντισε να μεταφέρει τα απαραίτητα για τη διαμονή μας, με το αγροτικό του αυτοκίνητο
από τον δύσβατο και γεμάτο στροφές ανηφορικό δρόμο.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται
στο κέντρο του μικρού οροπέδιου και ανηφορήσαμε στην πλαγιά. Μετά από περπά
τημα μιας ώρας περίπου φτάσαμε στο πετρόκτιστο καταφύγιο, φωλιασμένο σε ένα
ίσιωμα στην βουνοπλαγιά με εντυπωσιακή θέα στα χωριά του οροπέδιου μέχρι το
μακρινό νησάκι της Ντίας απέναντι από το Ηράκλειο.
Μέσα μας περίμενε η θαλπωρή από την αναμμένη ξυλόσομπα, ενώ τα φώτα φώ
τιζαν αμυδρά, καθώς το σκοτάδι μόλις άρχιζε να διαδέχεται το φως. Απρόσμενα
ευχάριστη έκπληξη οι ευρύχωροι και λειτουργικοί χώροι με την πλήρως εξοπλι
σμένη κουζίνα και τους άνετους χώρους ύπνου. Φανερά και τα ίχνη από το πέρα
σμα άλλων πεζοπόρων, που με φροντίδα άφησαν για τους επόμενους διάφορα
χρηστικά αντικείμενα (από θερμόμετρο και αλάτι μέχρι ρακί και χριστουγεννιάτικα
στολίδια!).
Γρήγορα τακτοποιηθήκαμε και αρχίσαμε να φροντίζουμε για το δείπνο μας. Με
τις σπιτικές νοστιμιές που όλοι φρόντισαν να φέρουν απολαύσαμε ένα ...λουκού
λλειο δείπνο και στην συνέχεια ‘βεγγερίσαμε’ με χαλαρή κουβέντα και αστεία
(όπως παλιά, πριν εισβάλει στη ζωή μας η T.V). Όμως κάθε τόσο πεταγόμασταν
έξω. Όχι μόνο για τσιγάρο, μα για να νιώσουμε να μας τυλίγει το πηχτό αδιαπέ
ραστο σκοτάδι και η παγωνιά της νύχτας, που έκαναν την ζεστή ατμόσφαιρα του
καταφύγιου ακόμη πιο φιλόξενη. Αυτό που μάγεψε όλους μας όμως ήταν το
υπερθέαμα του έναστρου ουρανού με τα αμέτρητα λαμπερά αστέρια, που το
τριγύρω μας σκοτάδι τα έκανε να μοιάζουν πιο φωτεινά και πολυάριθμα.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ξεκινήσαμε με υπέροχο καιρό (ανοιξιάτικο μάλλον
παρά φθινοπωρινό) για πεζοπορία στις βουνοκορφές της Δίκτης. Αν και ο ήλιος
είχε ανατείλει από ώρα, ξεπρόβαλλε σαν φωτεινό στέμμα πάνω από την πιο
ψηλή κορφή το Σπαθί μόλις ξεκινήσαμε. Ανηφορήσαμε στις άνυδρες, αφιλόξε
νες και άδενδρες πλαγιές ακολουθώντας δυσδιάκριτο κατσικομονοπάτι, σκε
πασμένο με γκρίζες πέτρες, ριζωμένους βράχους και ξερούς αρωματικούς
θάμνους. Οι λείες πέτρες αντανακλούν το δυνατό φως του ήλιου σαν καθρέφτες
και κάνουν τις απότομες πλαγιές να μοιάζουν στρωμένες με πολύτιμα πετράδια.
Ακολουθήσαμε κοινή διαδρομή μέχρι που συναντήσαμε το ευρωπαϊκό πεζο
πορικό μονοπάτι και στη συνέχεια χωριστήκαμε σε δυό ομάδες.
Η πρώτη έβαλε σαν στόχο την κατάκτηση της κορυφής του Αφέντη Χριστού ή
Ψαρής Μαδάρας, της δεύτερης ψηλότερης κορφής σε υψόμετρο 2.141μ. Μαζί
με τον Κώστα και τον Frank, δύο 82χρονους πεζοπόρους που αποτελούν
παράδειγμα για όλους μας, ακολουθήσαμε την απότομη ανηφορική πορεία
στις σμιλεμένες από το χιόνι και τον αέρα βουνοπλαγιές. Η ομίχλη και η χαμη
λή νέφωση έκανε το τοπίο να μοιάζει αλλόκοσμο και μυστηριακό, η πανορα
μική όμως θέα της κορφής μας αποζημίωσε για την ...κομμένη μας ανάσα.
Στην κορυφή ταπεινό και απέριττο μας περίμενε το μικρό θολωτό ξωκλήσι
της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, ενώ η θέα από ψηλά ξεδιπλώνονταν απε
ριόριστη και πανοραμική. Η κορφή του Ψηλορείτη ξεπρόβαλε περήφανη μέσα
από τα σύννεφα, οι κορφές από τα Λασιθιώτικα βουνά έπαιζαν κρυφτό με την
ομίχλη και στο σύθαμπο μπορούσες να διακρίνεις κάτασπρα χωριά και το
δάσος του Σελάκανου! Ξεκουραστήκαμε προστατευμένοι από την παγωνιά
πίσω από την εκκλησία και συνεχίσαμε κατηφορικά από το Ε4, καλύπτοντας
μια απόσταση 14,3χμ σε διάστημα 7 ωρών περίπου.
Η δεύτερη ομάδα ολοκλήρωσε μια κυκλική διαδρομή μήκους περίπου 7χλμ
και διάρκειας 4 ωρών. Από πετρώδες μονοπάτι, που ξετυλίγεται φιδογυριστά,
άλλοτε ανηφορικά και άλλοτε κατηφορικά σε υψόμετρο 1550μ κάτω από τις
επιβλητικές κορφές της Δίκτης, φτάσαμε μέχρι τον χείμαρρο που οδηγεί το
ερό της βροχής προς το οροπέδιο. Ο στεγνός, λόγω της παρατεταμένης ανο
μβρίας χείμαρρος, εντυπωσιάζει με το πλάτος της κοίτης τους, απόδειξη του
μεγάλου όγκου νερού που οδηγεί. Το ίδιο εντυπωσιακές και οι διπλανές πλα
γιές στολισμένες με φουντωτούς σκίνους, που το φθινόπωρο έκανε τα φύλλα
από τα πιο ψηλά κλαδιά να πάρουν ένα σκουροκόκκινο χρώμα, που κάτω
από το λαμπερό φως του ήλιου φαίνεται αφύσικα πορφυρό.
Γεμάτοι όμορφες εικόνες πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας ήδη
σχέδια για την επόμενη διανυκτέρευση μας στο καταφύγιο...
μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το μεσημέρι του Σαββάτου μια
ολιγομελής αλλά ενθουσιώδης ομάδα ξεκίνησε για το οροπέδιο Λασιθίου και συ
νέχισε για το λιγότερο γνωστό αλλά το ίδιο γραφικό οροπέδιο του Λιμνάκαρου.
Στόχος μας το ορειβατικό καταφύγιο στη θέση Στροβίλι σε υψόμετρο 1350μ. όπου
είχαμε προγραμματίσει διανυκτέρευση. (ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΩΤΟ :
Ε.ΛΑΜΠΡΟΥ-Γ.ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ-Α.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ)
Το καταφύγιο του Λιμνάκαρου βρίσκεται στον ορεινό όγκο της Δίκτης και είναι το
μοναδικό καταφύγιο στο νομό Λασιθίου. Η συντήρηση και διαχείριση του ανήκει
στον Ε.Ο.Σ. Λασιθίου, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άψογη εξυπηρέ
τηση. Φροντίζει όχι μόνο για την συντήρηση του καταφύγιου, αλλά και για την εξαι
ρετική φιλοξενία των επισκεπτών. Την ομάδα μας περίμενε ο Μανώλης, που φρό
ντισε να μεταφέρει τα απαραίτητα για τη διαμονή μας, με το αγροτικό του αυτοκίνητο
από τον δύσβατο και γεμάτο στροφές ανηφορικό δρόμο.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται
στο κέντρο του μικρού οροπέδιου και ανηφορήσαμε στην πλαγιά. Μετά από περπά
τημα μιας ώρας περίπου φτάσαμε στο πετρόκτιστο καταφύγιο, φωλιασμένο σε ένα
ίσιωμα στην βουνοπλαγιά με εντυπωσιακή θέα στα χωριά του οροπέδιου μέχρι το
μακρινό νησάκι της Ντίας απέναντι από το Ηράκλειο.
Μέσα μας περίμενε η θαλπωρή από την αναμμένη ξυλόσομπα, ενώ τα φώτα φώ
τιζαν αμυδρά, καθώς το σκοτάδι μόλις άρχιζε να διαδέχεται το φως. Απρόσμενα
ευχάριστη έκπληξη οι ευρύχωροι και λειτουργικοί χώροι με την πλήρως εξοπλι
σμένη κουζίνα και τους άνετους χώρους ύπνου. Φανερά και τα ίχνη από το πέρα
σμα άλλων πεζοπόρων, που με φροντίδα άφησαν για τους επόμενους διάφορα
χρηστικά αντικείμενα (από θερμόμετρο και αλάτι μέχρι ρακί και χριστουγεννιάτικα
στολίδια!).
τις σπιτικές νοστιμιές που όλοι φρόντισαν να φέρουν απολαύσαμε ένα ...λουκού
λλειο δείπνο και στην συνέχεια ‘βεγγερίσαμε’ με χαλαρή κουβέντα και αστεία
(όπως παλιά, πριν εισβάλει στη ζωή μας η T.V). Όμως κάθε τόσο πεταγόμασταν
έξω. Όχι μόνο για τσιγάρο, μα για να νιώσουμε να μας τυλίγει το πηχτό αδιαπέ
ραστο σκοτάδι και η παγωνιά της νύχτας, που έκαναν την ζεστή ατμόσφαιρα του
καταφύγιου ακόμη πιο φιλόξενη. Αυτό που μάγεψε όλους μας όμως ήταν το
υπερθέαμα του έναστρου ουρανού με τα αμέτρητα λαμπερά αστέρια, που το
τριγύρω μας σκοτάδι τα έκανε να μοιάζουν πιο φωτεινά και πολυάριθμα.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ξεκινήσαμε με υπέροχο καιρό (ανοιξιάτικο μάλλον
παρά φθινοπωρινό) για πεζοπορία στις βουνοκορφές της Δίκτης. Αν και ο ήλιος
είχε ανατείλει από ώρα, ξεπρόβαλλε σαν φωτεινό στέμμα πάνω από την πιο
ψηλή κορφή το Σπαθί μόλις ξεκινήσαμε. Ανηφορήσαμε στις άνυδρες, αφιλόξε
νες και άδενδρες πλαγιές ακολουθώντας δυσδιάκριτο κατσικομονοπάτι, σκε
πασμένο με γκρίζες πέτρες, ριζωμένους βράχους και ξερούς αρωματικούς
θάμνους. Οι λείες πέτρες αντανακλούν το δυνατό φως του ήλιου σαν καθρέφτες
και κάνουν τις απότομες πλαγιές να μοιάζουν στρωμένες με πολύτιμα πετράδια.
Ακολουθήσαμε κοινή διαδρομή μέχρι που συναντήσαμε το ευρωπαϊκό πεζο
πορικό μονοπάτι και στη συνέχεια χωριστήκαμε σε δυό ομάδες.
Η πρώτη έβαλε σαν στόχο την κατάκτηση της κορυφής του Αφέντη Χριστού ή
Ψαρής Μαδάρας, της δεύτερης ψηλότερης κορφής σε υψόμετρο 2.141μ. Μαζί
με τον Κώστα και τον Frank, δύο 82χρονους πεζοπόρους που αποτελούν
παράδειγμα για όλους μας, ακολουθήσαμε την απότομη ανηφορική πορεία
στις σμιλεμένες από το χιόνι και τον αέρα βουνοπλαγιές. Η ομίχλη και η χαμη
λή νέφωση έκανε το τοπίο να μοιάζει αλλόκοσμο και μυστηριακό, η πανορα
μική όμως θέα της κορφής μας αποζημίωσε για την ...κομμένη μας ανάσα.
Στην κορυφή ταπεινό και απέριττο μας περίμενε το μικρό θολωτό ξωκλήσι
της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, ενώ η θέα από ψηλά ξεδιπλώνονταν απε
ριόριστη και πανοραμική. Η κορφή του Ψηλορείτη ξεπρόβαλε περήφανη μέσα
από τα σύννεφα, οι κορφές από τα Λασιθιώτικα βουνά έπαιζαν κρυφτό με την
ομίχλη και στο σύθαμπο μπορούσες να διακρίνεις κάτασπρα χωριά και το
δάσος του Σελάκανου! Ξεκουραστήκαμε προστατευμένοι από την παγωνιά
πίσω από την εκκλησία και συνεχίσαμε κατηφορικά από το Ε4, καλύπτοντας
μια απόσταση 14,3χμ σε διάστημα 7 ωρών περίπου.
 | |
| ΠΗΓΗ ΑΒΑΡΣΑΜΗ |
Η δεύτερη ομάδα ολοκλήρωσε μια κυκλική διαδρομή μήκους περίπου 7χλμ
και διάρκειας 4 ωρών. Από πετρώδες μονοπάτι, που ξετυλίγεται φιδογυριστά,
άλλοτε ανηφορικά και άλλοτε κατηφορικά σε υψόμετρο 1550μ κάτω από τις
επιβλητικές κορφές της Δίκτης, φτάσαμε μέχρι τον χείμαρρο που οδηγεί το
ερό της βροχής προς το οροπέδιο. Ο στεγνός, λόγω της παρατεταμένης ανο
μβρίας χείμαρρος, εντυπωσιάζει με το πλάτος της κοίτης τους, απόδειξη του
μεγάλου όγκου νερού που οδηγεί. Το ίδιο εντυπωσιακές και οι διπλανές πλα
γιές στολισμένες με φουντωτούς σκίνους, που το φθινόπωρο έκανε τα φύλλα
από τα πιο ψηλά κλαδιά να πάρουν ένα σκουροκόκκινο χρώμα, που κάτω
από το λαμπερό φως του ήλιου φαίνεται αφύσικα πορφυρό.
Γεμάτοι όμορφες εικόνες πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας ήδη
σχέδια για την επόμενη διανυκτέρευση μας στο καταφύγιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου