ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΔΑΤΙ

 

Μπορεί να μπήκαμε πλέον στον Οκτώβριο όμως οι καιρικές
συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή μας αυτή την περίοδο
μόνο τον 2ο μήνα του φθινωπόρου δεν θυμίζουν.Ετσι μιας
και η ζέστη θυμίζει καλοκαίρι αποφασίσαμε η βόλτα της
παρέας μας να γίνει απόγευμα και τελικά δικαιωθήκαμε
μιας και ήταν αρκετά ζεστά και την ώρα της πεζοπορίας.
Ο Λεωνίδας γνώστης της περιοχής (και όχι μόνο),μας οδήγησε
στα μονοπάτιαγύρω από το Μαρδάτι μέσα από τους ελαιώνες
της όμορφης αυτής περιοχής του "Κάτω Μεραμπέλλου".
Ο μικρός οικισμός είναι χτισμένος σε ένα μικρό λόφο Θύλακα
στα 210μ με υπέροχη θέα στον Μεραμπελιώτικο κόλπο,
βρίσκεται επίσης λίγο πριν το δίασελο που οδηγεί στον κάμπο
της Κριτσάς.Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το πέρασμα αυτό
φυλάσονταν από την αρχαιότητα,με πιο γνωστούς φύλακες του
Μαρδαίτες από όπου και πιθανολογείται ότι πήρε και το όνομα του.

Ξεκινήσαμε από τα δεξιά του οικισμού στον αγροτικό δρόμο
πάνω στο παλιό μονοπάτι με πορεία κατηφορική και κατεύθυνση
προς τον οικισμό της Αμμουδάρας.Ολο βέβαια το παλιό δίκτυο
των μονοπατιών της περιοχής έχει καταστραφεί με ελάχιστα
τμήματα να σώζονται για να θυμίζουν παλιές εποχές τότε που
κάτοικοι των γύρω χωριών τα χρησιμοποιούσαν για τις μετακι-
νήσεις,και που οι τωρινοί τα μετέτρεψαν σε αγροτικούς δρόμους
για τις σημερινές δικές τους ανάγκες (βλέπε...δεν πάω πουθενά
χωρίς το αυτοκίνητο μου...)
Είκοση λεπτά αργότερα φτάσαμε στα ερείπια του παλιού οικισμού
"Λιμνί".Στον οικισμό σώζονται μόνο οι πέτρινοι τοίχοι των
σπιτιών σε ύψος περίπου ένα μέτρο,και βρίσκονται διάσπαρτα
ανάμεσα σε αμυγδαλίες και μικρές ελιές.Η περιοχή οφείλει
το όνομα της στο ότι την περίδο του Χειμώνα πλημμμύριζε
από τα νερά των βροχών και δημιουργούσαν για μερικές εβδομάδες
μια μικρή λίμνη,όπως και πιο κάτω στην Ρούσα Λίμνη (κόκκινη-
λίμνη από το κόκκινο χρώμα (ρούσσο) των χωμάτων της περιοχής)

Αφήσαμε το δρόμο που συνέχιζε προς τους παραθαλάσσιους οικισμούς
και στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση νοτιοδυτική,περνάμε πίσω από
τον λόφο "ψείρα"μέχρι που συναντήσαμε άλλο ένα μικρότερο
εγκαταλελημένο οικισμό στην Θέση "καλογεριού".Εκεί μας
ενημέρωσε ο Λεωνίδας ότι παλαιότερα οι κάτοικοι φύτευαν
λινάρι αλλά και βαμβάκι,ενώ οι σφάκες και οι λυγιές μαρτυρούν
ότι η περιοχή έστω και στον υδροφόρο ορίζοντα διαθέτει νερό.
Περπατάμε ανάμεσα στούς ελαιώνες με τις πράσινες ελιές,και
παρατηρούμε ότι όσο δένδρα ποτίζονται διαθέτουν καρπό,ενώ σε
χειρότερη μοίρα με κιτρινισμένα φύλλα και μικρούς καρπούς όσα
δυσκολέυτηκαν από την φετεινή ξηρασία,μιας και το ελάχιστο
νερό εξ'ουρανού δεν έφτασε να τις ποτίσει.Η πεζοπορία μας
συνεχίζετε πάνω στον αγροτικό δρόμο μέχρι που φτάνουμε στο
όμορφο πέτρινο πηγάδι στο σταυροδρόμι με το μονοπάτι που
έρχετε από Κριτσά και συνέχιζει προς Καλό Χωριό.Στο σημείο
εκείνο ξεδιψούσαν παλιότερα τόσο οι ταξιδιώτες όσο και τα
ζώα τους.Το πήγαδι είναι όπως και όλα τα άλλα που συναντάς
στην περιοχή,στρογγυλό,πέτρινο και περίτεχνα φτιαγμένο .

Μετά από μια ανάσα ξεκούρασης αφήνουμε το δρόμο στο
σταυροδρόμι με το πηγάδι,περνάμε λίγο πιό κατω την
ρεματιά με τα λίγα πλατάνια και ανηφορίζουμε πάντα
ανάμεσα στίς ελιές το μικρό λόφο,δίπλα στις όμορφες
κατασκευασμένες πεζούλες με τις ξερολιθιές.Εδώ
συναντά κανείς διάσπαρτους μεγάλους βράχους που
εμένα τουλάχιστον μου θύμιζαν τα "μενίρ" του Οβελίξ.
Στην συνέχεια περνάμε από την πρόχειρη μικρή γέφυρα πάνω
από το ρέμα που δισχίζει την περιοχή,ανηφορίζουμε για
ακόμα φορά μέχρι που συναντάμε το αγροτικό δρόμο που
οδηγεί στο διάσελο με τους δύο παλιούς μύλους από όπου
αμφιθεατρικά βλέπει στον κάμπο της Κριτσάς.Από την
αντίθετη μεριά το θέαμα μας συναρπάζει,σε ένα υπέροχο
καμβά η φύση μας παρουσιάζει βαμένα από το πορτοκαλο-
κοκκινο χρώμα του ήλιου της δύσης τα Σητειακά βουνά,
πάνω από το σκούρο μπλέ της θάλασσας του Μεραμπέλλου.

Ο τσιμεντένιο πια δρόμος μας οδηγεί στο Ξεροπόταμο που
διασχίζει τον κάμπο της Κριτσάς,τον χείμαρο που μόνο
κατά τους χειμερινούς μήνες κατεβάζει τα νερά των
δύο παραποτάμων,του Θεολόγου και του Χαυγά,προς την
θάλασσα,με τα πλατάνια δεξιά και αριστερά στις όχθες
και με τις βοτσαλωτές πέτρες να θυμίζουν περισσότερο
παραλία παρά κοίτη ποταμού.Περνάμε και συνεχίζουμε
δίπλα από τα καταπράσινα ποτιστικά "μποστάνια" με τα
εποχικά ζαρζαβατικά σε πλήρη ανάπτυξη, και μετά
από σχεδόν 2 ώρες περπάτημα φτάνουμε στο κέντρο του
Μαρδατίου όπου στην ομώνυμη ταβέρνα γράφουμε το επίλογο
της πεζοπορίας μας με την καθιερωμένη πλέον ρακί και
τους μεζέδες,να μας φτιάχνουν το κέφι αλλά και το στομάχι
 μετά το περπάτημα μας.