τον Κουτσοφλέβαρο(που μόνο κουτσός δεν ήταν αυτή την χρονιά),
με μια πεζοπορία στην περιοχή του Απάνω Μεραμπέλλου, με
αρχηγό την Χάρις Γάλλου.
Γεωγραφικά η περιοχή βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της
επαρχίας Μεραμπέλλου του Νομού Λασιθίου και περιλαμβάνει
επίσης και τους μικρούς οικισμούς Πέτρος,Περονίδες,Δίλακκος,
Αδραβάτος,Ρωμανός,Αμυγδαλιάς και Σούβλος κοντά στην
ακρογιαλιά.
Το Απάνω Μεραμπέλλο είναι ένας τόπος με πολύ πέτρα.Ολόκληρη
η περιοχή του είναι βραχώδης με μικρά μόνο καλλιεργήσιμα κομμάτια
στις ελάχιστες στενές λωρίδες γης στα πρανή των λόφων και στις
ρεματιές.
Τα φυτά που κυριαρχούν στην περιοχή έχουν μάθει να επιβιώνουν
στις ακραίες κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής όπως αστιβίδα,
το σταμναγκάθι,τοο θυμάρι, η φασκομηλιά, η ανωνίδα, η κάπαρη,κ.ά.
Οι κυρίαρχες πέτρες έδωσαν βέβαια πρώτη ύλη για την κατασκευή
ιδιαίτερων πετρόχτιστων οικισμών αλλά και των μοναστηρίων,
δεξαμενών,και λιθόκτιστων μονοπατιών.Μικρά και μεγάλα φαράγγια
με κατεύθυνση από το νότο προς τον βορρά,σχηματίζουν αυλάκια
ανάμεσα στα μικρά βουνά Πεζά(759),Ανυδρο(629)και στους
μικρότερους λόφους της περιοχής.Πεζοπορικά μονοπάτια άλλα
παράλληλα με την θάλασσα και άλλα με οδηγούς τις κοίτες των
χειμάρρων σε προκαλούν για ιδιαίτερες διαδρομές,συναρπαστικές
στο δύσκολο για επιβίωση τοπίο του πάνω Μεραμπέλλου.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία αφήνοντας τα αυτοκίνητα μας λίγο
μετά το χωριό ΚΟΥΡΟΥΝΕΣ,που οφείλει το όνομα του κατά
μία εκδοχή στα πουλιά Κουρούνες που κάποτε αφθονούσαν
στην περιοχή και κατά μία άλλη εκδοχή υπαγόταν στην αρχαιό-
τητα στην πόλη «Δρήρος» υπό το όνομα «Κορώνη» .
Προχωρήσαμε με πορεία ΒΔ κατά μήκος της ρεματίας που
καταλήγει στην Μονή ΞΕΡΑ ΞΥΛΑ,εν μέσω δυνατού αέρα που
είχε αρκετά κατεβάσει την θερμοκρασιά, και με πορεία από
Η φύση στο σημείο εκείνο έχει είδη αρχίσει να φοράει την ανοιξιάτικη
φορεσία της,πλήθος μαργαρίτες δημιουργούν ένα ολόλευκο χαλί
στρωμένο στο έδαφος,ενώ οι κίτρινοι ασπάλαθοι δίνουν μοναδική
όψη στο πετρώδες σκηνικό.Καθώς το μονοπάτι ανηφορίζει ελαφρά
στην κατάληξη της ρεματίας και ανάμεσα στο άνυδρο τοπίο ξεχωρίζει
μια μικρή όαση απο κυπαρίσια και πανύψηλους κέδρους και ανάμεσα
τους ξεπροβάλει η Μονή Ξερά Ξύλα.
πολυάριθμα μοναστήρια που ιδρύθηκαν την ύστερη
Βενετοκρατία στην περιοχή του Μεραμπέλου.
Η αρχαιότερη αναφορά του απαντάται σε έγγραφο του 1635.
Το 1912, όπως αναφέρει επιγραφή στο ανώφλι του κτίστηκε
ο τρουλαίος ναός του Αγίου Γεωργίου, στο σχήμα του
ελεύθερου σταυρού που απουσίαζε από τη μοναστηριακή
αρχιτεκτονική τής περιοχής και διαφοροποιεί αισθητά και
αισθητικά το συγκρότημα των Ξερών Ξύλων από τα υπόλοιπα.
Ο παλαιότερος ναός, που ήταν μικρός και μονόχωρος, είχε
κτιστεί τον 17ο αιώνα (ύστερη Βενετοκρατία) από τον Ιωάννη
Φούσκη.
Τελευταίος επιστάτης της μονής Επανωσήφη,στα Ξερά Ξύλα ήταν
ο ιερομόναχος Νεόφυτος Λυκάκης, που παρέμεινε μέχρι το τέλος
του 1976. Έκτοτε το ιστορικό μετόχι ερημώνει.
οφείλει το όνομα του στη εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου.
Ο οικισμός είναι εγκαταλελημένος,όμως δεν μπορεί παρά να
θαυμάσει κανείς τα πέτρινα σπίτια με τα τοξωτά εσωτερικά τους
φούρνους τα μοναδικά καλτερίμνια τις λιθόκτιστες στέρνες και τα
πέτρινα αλώνια.Ο άνυδρος τόπος του Απάνω Μεραμπέλλου,είναι
από τις ξηρές περιοχές της Κρήτης, είναι η περιοχή όπου
πολιτιμότερο αγαθό για την επιβίωση,το νερό μαζεύετε μόνο από
τις βροχές,σε στέρνες και δεξαμενές.Ορισμένες μάλιστα τις
χαρακτηρίζει ιδιαίτερη βενετσιάνικη κατασκευή.
Από τον οικισμό η θέα προς την μερία του Ηρακλείου είναι
καταπληκτική.Το μάτι φτάνει ακόμα και πέρα από την Χερσόνησο
ενώ διακρίνονται καθαρά η Μίλατοςκαι τα Μάλλια.
διπλανό οικισμό,τις ΠΕΡΟΝΙΔΕΣ, χωρίς μόνιμους κατοίκους και
αυτός.Το μετόχι ονομάστηκε Περονίδες απο τόυς όρθιους βράχους
που στέκουν σαν περόνες (μεγάλα αγκάθια).
Εδώ συναντάς όμως και ανθρώπους που έχουν αναπαλαιώσει παλιές
τους κατοικίες,και επισκέπτονται το μέρος όποτε μπορούν.Στο σπίτι
ενός από αυτούς,ο κος Δεμέτζος και η οικογένεια του,μας
υποδέχτηκανκαι μας κέρασαν ρακί στο ζεστό όχι μόνο από το τζάκι
σπίτι τους αλλά και από την καρδιά τους.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι όπου η Κρητική φιλοξενία
παραμένει βαθιά ριζωμένη μέσα στις ψυχές τους και ακολουθούν
από ένστικτο τις προσταγές του Ξένιου Δία.
Από τις Περονίδες ένα καταπληκτικό καλτερίμι οδηγεί στο
μεγαλύτερο οικισμό της περιοχής τον ΝΟΦΑΛΙΑ(υψόμ 530 μ.).
Η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη «ομφαλός» και οφείλεται
στην κεντρική θέση που κατέχει στην ευρύτερη περιοχή σε σχέση
με τους παραπάνω οικισμούς-μετόχια.Το έδαφός του είναι ορεινό,
άνυνδρο και άγονο όπου κυριαρχούν τα χρώματα του γκρίζου της
πέτρας.
Ο οικισμός κατοικούνταν κυρίως από βοσκούς,και η μεγαλύτερη
ακμή του σημειώνεται κατά το Α΄ μισό του 20ου αιώνα. Σήμερα
σώζονται περίπου 50 σπίτια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι
πλέον έρημα.
Στη συνέχεια ακολουθήσαμε διαδρομή δίπλα από μικρά λιβάδια
πλημμυρισμένα στις μαργαρίτες,στις ανθισμένες αμυγδαλιές,
και στα άγρια ανθισμένα λουλούδια όπως πολλές κρητικές
ορχιδέες,ίριδες ,ανεμώνες,κυκλάμινα ακόμα και βαλεριάνες,
φυτρωμένα ανάμεσα στις πέτρες,και φτάσαμε στα ΠΕΡΑΜΠΕΛΑ,
με το εντυπωσικό φρούριο-μοναστήρι αφιερωμένο στην Θεοτόκο,
ανηφορίσαμε το μονοπάτι,και μετά από εικοσάλεπτη πορεία
επιστρέψαμεστις Κουρούνες για την ολοκλήρωση της τετράωρης
πεζοπορίας μας στο Απάνω Μιραμπέλλ
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου