ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΛΑΚΩΝΙΩΝ

Για μία ακόμα Κυριακή (7-02-2010) δώσαμε ραντεβού για μία
ακόμα πεζοπορία εδώ κοντά μας στην περιοχή των Λακωνίων,
σχεδιασμένη από τις Χάρις Γάλλου και Αννα Μπούρα.
Kαι πάλι όμως ο καιρός θέλησε να έχει τον τελευταίο λόγο και
με το ψιλόβροχο αρχικά, το οποίο δυνάμωνε σιγά-σιγά, θα έλεγα
ότι τα κατάφερε, αφού τρόμαξε αρκετούς με αποτέλεσμα
την μικρή προσέλευση μελών.Εστω και έτσι εμείς οι λίγοι που
μαζευτήκαμε αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε -κόντρα στο
καιρό-να πραγματοποιήσουμε άλλη μια εξόρμηση στην φύση.

Λίγο μετά τους Κακοκάμωτες (Αγιος Μηνάς πλέον...),αφήσαμε τα
αυτοκίνητα μας και ανηφορίσαμε με πορεία βόρεια στον λόφο που
βρίσκεται πάνω από τον οικισμό, ενώ η βροχή που έπεφτε δεν
 τρόμαζε κανένα , αντίθετα αφού φορέσαμε τα αδιάβροχα μας
συνεχίσαμε για " hiking in the rain " ,όπως θα τραγουδούσε και
ο Sinatra αν ήταν μαζί μας...
 Η βροχή δημιουργεί διαφορετική διάθεση σε κάθε άνθρωπο,
υπάρχουν άνθρωποι που μελαγχολούν με την βροχή ,συνήθως
αυτοί δεν απολαμβάνουν την ομορφιά της ,και τους  προκαλεί
αρνητική διάθεση. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που
επιζητούν τη βροχή, που ο ήχος της και οι μυρωδιές που αφήνει
πάνω στο χώμα, τους ταξιδεύουν σιωπηλά. Στους ανθρώπους
αυτής της κατηγορίας η βροχή δίνει ώθηση για δημιουργία, τους
κάνει χαρούμενους και τους ξεπλένει ό,τι τους βασανίζει.
Συνήθως τα άτομα αυτά απολαμβάνουν τη βροχή, περπατώντας
στο δρόμο δίχως να τους νοιάζει αν βραχούν. Ετσι νιώσαμε
εμείς οι λίγοι "εραστές της πεζοπορίας στη φύση " μέσα στην
βροχή που έπεφτε το πρωινό της Κυριακής.

Συνεχίσαμε βορειοδυτικά μέχρι την κορυφή του λόφου από όπου
φάνηκε ο κάμπος των Εξω Λακωνίων,σαν ζωγραφικός πίνακας μέσα
στην θαμπάδα από την βροχή....

Κατηφορίσαμε στην συνέχεια μέχρι την περιοχή των ανεμόμυλων,
που στην κορυφογραμμή του λόφου είναι στημένοι έτοιμοι να
αντιμετωπίσουν τον δύναμη του ανέμου, άοπλοι όμως πια,θύματα
και αυτοί, της τεχνολογικής εξέλιξης.
Σεβόμενοι το έργο που κάποτε επιτελούσαν, δεν θέλαμε να πολε-
μήσουμε  μαζί τους, όπως ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, παρά
μόνο  να θαυμάσουμε την αρχιτεκτονική τους κατασκευή και
στεναχωρηθήκαμε που μερικά από αυτά τα πέτρινα μνημεία τα
αφήνουμε  στην τύχη τους που δεν είναι άλλη από την καταστροφή...

Κατεβαίνοντας στην συνέχεια περάσαμε μέσα από το χωριό
Φλαμουριανά και με κατεύθυνση προς Μαρνέλληδες κάναμε
μια μικρή στάση στο ιδιαίτερα σημαντικό  βυζαντινό μνημείο
την εκκλησία του Μιχαήλ Αρχαγγέλου.Παρόλο που η βροχή
εξακολουθούσε να πέφτει και μετά από μια μικρή
ανάπαυλα στο στέγαστρο πίσω από τον ναό όπου ένα ποτηράκι
 ρακί μας ανανέωσε και συνεχίσαμε για να  επισκεφτούμε το
μικρό γερμανικό θεατράκι των Εξω Λακωνίων.

 
 
 
 
 
 

 

Το θεατράκι αυτό είναι εντυπωσιακό και είναι ένα από τα λίγα
«καλά» που άφησαν οι Γερμανοί στην περιοχή μας.Αποτελείται
 από κτιστές ημικυκλικές κερκίδες  και στην κεντρική σειρά
υπάρχουν έξι πέτρινα καθίσματα δεξία και αριστερά
 (ίσως για τους μεγαλόβαθμους διοικητές τους...)
Στον ίδιο χώρο, εκτός από το θεατράκι υπάρχουν και τετράδες
από πέτρινα καθίσματα με πέτρινο τραπέζι στη μέση όπου μας
 είπαν κάτοικοι της περιοχής εκεί έπαιζαν σκάκι οι Γερμανοί
Πάντως πρόκειται  για σημαντικό μνημείο και αξίζουν
συγχαρητήρια στους κατοίκους των Εξω Λακωνίων που το
διατήρησαν μέχρι σήμερα και δεν παρασύρθηκαν από μίση και
 πάθη κατά των κατακτητών καταστρέφοντας το.

Περπατήσαμε μέσα στα Εξω Λακώνια ενώ η βροχή συνέχιζε
να πέφτει ,όμως μέσα στο χωριό γαργάλισε τα ρουθούνια μας
η  μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια, ανακατεμένη
με το άρωμα της βροχής και του χώματος,μια μυρωδιά τόσο
έντονη που σχεδόν την γεύεσαι.....
Aναγκαία λόγω της περίστασης κρίθηκε μια στάση στο ζεστό
και φιλόξενο καφενείο του Σταυρακάκη στην πλατεία
 όπου και απολαύσαμε ένα ζεστό ρόφημα από βότανα,
βάλσαμο εκείνη την στιγμή μετά την δύωρη πεζοπορία στην
βροχή και συνεχίσαμε για την επιστροφή στους Κακοκάμωτες
μέσα στο ψιλόβροχο που όμως δυνάμωνε και έτσι επιταχύναμε
το ρυθμό μας για να προλάβουμε να φτάσουμε μέχρι το σημείο
από όπου είχαμε ξεκινήσει.
Δυστυχώς όμως λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν  ολοκληρώσουμε
την περιπέτεια μας η δυνατή νεροποντή μας ανάγκασε  να
εγκαταλείψουμε ....

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ