για την περιοχή του Βρουχά, προς το ακρωτήριο Αγιος Ιωάννης
"Αφορεσμένος". Ο καιρός αρκετά καλός, ιδανικός για πεζο-
πορία, με τον άνεμο να έχει αλλάξει κατεύθυνση, και από τους
δυνατούς νοτιάδες των προηγούμενων ημερών, να έχει γυρίσει
σε δυνατό βοριαδάκι στην περιοχή εκείνη.
της επαρχίας Μεραμπέλου κατοικείται τουλάχιστον από το 17ο
αιώνα.Στην περιοχή τα χρόνια της Βενετοκρατίας, λειτούργησαν
τρείς μονές.Η μονή της Παναγίας,η μονή του Αγίου Ιωάννου
στην Παχιά Κερατιά όπου σήμερα είναι το νεκροταφείο του
οικισμού, και η μονή του Αγίου Ιωάννου στο ακρωτήρι του
Αφορεσμένου.
Σήμερα ο Βρουχάς με λίγους μόνιμους κατοίκους αλλά με
πολλούς επισκέπτες, ιδίως τους θερινούς μήνες, είναι το πιο
ζωντανό χωριό της περιοχής.Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του
είναι τα πολλά μονοπάτια και οι πολλές εκκλησίες ενώ
πετρόχτιστα σπίτια, μύλοι, πηγάδια και στέρνες ακόμη
σώζονται.
δρόμο που οδηγεί προς τις ανεμογεννήτριες.Η θέα από
εκείνο το σημείο καταπληκτική με το νησάκι της Σπιναλόγκας
χαμηλά να φαντάζει σαν αγκυροβολημένο κρουαζερόπλοιο
διαχωρίζοντας τον "κόρφο" της Ελούντας από το απέραντο
γαλάζιο του Μεραμπελίωτικου κόλπου που απλώνονταν κάτω
από τα πόδια μας.Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας, μπροστά στο
εκκλησάκι του Αγίου Εφραίμ,θαυμάσαμε για λίγο την υπέροχη
θέα και ξεκινήσαμε την περιπέτεια μας.
Αφήσαμε το δρόμο, κατηφορίσαμε την πλαγία και ακολουθήσαμε
το στενό και απότομο μονοπάτι που κατεβαίνει περίπου μέχρι το
μέσο της ,ενώ την προσοχή μας τράβηξε η ιδιαίτερη χλωρίδα
της περιοχής με τα παράξενα άγρια λουλούδια που φυτρώνουν
αυτή την εποχή, ανάμεσα στα πολλά βράχια,όπως όπως τοπικές
ορχιδέες,ίριδες,κίτρινες μαργαρίτες, κ.ά.
Η πορεία συνέχισε πιο ίσια στην συνέχεια πέρασε κάτω από
ένα μικρό και εγκαταλελημένο οικισμό από μάντρες βοσκών
στην περιοχή Λαδούσα ,που λίγοι πιστεύω θα γνωρίζουν την
ύπαρξη του,και που δύσκολα πλέον διακρίνεται λόγω της
καταστροφής των σπιτιών του.
Καταμήκος του μονοπατιού μπορεί να διακρίνει κανείς ονόματα
και χρονολογίες, σκαλισμένα πάνω στις χαρακτηριστικές γκρίζες
πέτρες της περιοχής, από προηγούμενους διαβάτες που έτυχε
να περάσουν από το συγκεκριμένο μονοπάτι.Ονόματα από
ξένους αλλά και από Ελληνες και χρονολογίες που παραπέμπουν
σε αρκετά χρόνια πίσω...
Στο σημείο αυτό το μονοπάτι διακόπτεται από τον χωματόδρομο
που έρχεται από την Πλάκα δρόμος, που λόγω της έντονης
κυκλοφορίας !!! επισκευάζεται, μια όχι και τόσο ωραία εικόνα
στην φύση, με την επέλαση του πολιτισμού να δείχνει για μια
ακόμα φορά τα κατορθώματα της!!! και αναγκασμένοι τον
ακολουθούμε για περίπου 1000 μέτρα ανεβαίνοντας στο σημείο
που είναι εγκατεστημένες οι τεράστιες ανεμογεννήτριες
παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, "στα ανεμοδαρμένα ύψιπεδα"
θα έλεγα εγώ, που ναι μεν σε εντυπωσιάζουν με το μέγεθος τους
όμως εδώ τίθεται το κρίσιμο ερώτημα τι χρειάζεται περισσότερο
η περιοχή μας : την αιολική ενέργεια ή το φυσικό της κάλλος;
Ή μήπως τα δύο αυτά μπορούν να συνυπάρξουν;
Αφού διανύσαμε την περιοχή που θυμίζει και λίγο τα Highlands της
Σκωτίας σε πιό ζεστή και ξηρή εκδοχή,φτάσαμε στο μικρό ολόλευκο
εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη ,δίπλα σε ένα εγκαταλλελημένο από
τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μικρό οχυρό-παρατηρητήριο ,που
έξυπνα ένα βοσκός της περιοχής το έχει μετατρέψει σήμερα σε στάνη...
και συνεχίσαμε κατηφορικά προς την "Χωματίστρα" το μικρό υπήνεμο
κολπίσκο, καταφύγιο των ψαράδων της περιοχής,όταν τους απειλούν
ξαφνικά μπουρίνια πράγμα συνηθισμένο φαινόμενο στον "Αφορεσμένο"
αλλά και τόπος όπου αναζητούν ξεκούραση ανάμεσα στα ψαρέματα
τους.
Πρίν όμως κατεβούμε στο ύψος της θάλασσας και σε υψόμετρο
περίπου 90 μέτρων σε ένα σημείο που οι Γερμανοί την κατοχή
χρησιμοποιούσαν σαν φυσικό παρατηρητήριο,υπάρχουν πέτρινοι
βράχοι γεμάτοι απολιθωμένα όστρακα, μαρτυρώντας ένα μοναδικό
γεωλογικό φαινόμενο.Εντυπωσιακή είναι και θέα από το σημείο
εκείνο αφού όταν ο καιρός το επιτρέπει μπορεί κανείς να διακρύνει
στον ορίζοντα, σε πολλή μεγάλο άνοιγμα και απόσταση.Παρόλο
τον δυνατό αέρα και την αφρισμένη θάλασσα διακρινόταν
καθαρά η βραχονησίδα "Αυγό" ,ανοικτά και βόρεια του
ακρωτηρίου.
Από τον μικρό κόλπο της "Χωματίστρας" ξεκινάει το στενό και
απόκρημνο μονοπάτι που οδηγεί στον Φάρο.Μετά από πεντάλεπτο
περπάτημα πάνω από την αφρισμένη θάλασσα και σε σημεία
του μονοπατιού με το γκρεμό κάτω από τα πόδια σου να σου κόβει
την ανάσα φτάσαμε στο "φανάρι" όπως λένε το Φάρο οι ψαράδες
της περιοχής.
Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε το 1864 από την Γαλλική Εταιρεία
Φάρων. Το ύψος του πύργου του είναι 9 μέτρα και τό εστιακό του
ύψος είναι 49 μέτρα.
Βρίσκεται στην άκρη του ακρωτηρίου ΄Αγιος Ιωάννης και εντάχθηκε
στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1912-13 μετά την λήξη των
Βαλκανικών πολέμων.
Η σημερινή κατάσταση του φάρου είναι η πλήρης εγκατάληψη.
Ο φανός (ηλιακός σήμερα) έχει αφαιρεθεί από την κορυφή του
πύργου από το σημείο που άλλοτε χαιρετούσε τα διερχόμενα
πλοία και έχει τοποθετηθεί σε ένα βράχο λίγο ψηλότερα.
Μπορεί όμως ακόμα να σκαρφαλώσει κανείς στην ιδιαίτερη
πέτρινη στριφογυριστή σκάλα αρχικά,που συνεχίζει σε μια
σιδερένια και να βγεί κατόπιν από την στενή καταπακτή στην
θαλασσοδαρμένη κορυφή του φάρου,και μέσα από τα λίγα
γερά τζάμια που απέμειναν να ατενίσει το πέλαγος που
ανοίγεται μπροστά του.Και κλείνοντας τα μάτια του,
με το αέρα να σφυρίζει το τραγούδι του,και την αίσθηση
της αρμύρα στα χείλη σου,δεν μπορεί παρά να νιώσει για
λίγο σαν το φαροφύλακα ανεβασμένος για την καθημερινή
επιθεώρηση-φροντίδα του νυκτερινού οδηγού-φύλακα των
διερχόμενων πλοίων.
Στό ακρωτήριο φυσούν πάντοτε μανιασμένοι άνεμοι και τα κύματα
χτυπούν αλύπητα τα βράχια,αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που
ονομάστηκε το ακρωτήριο Αφορεσμένος.Σύμφωνα με τον θρύλο
ο Καιάφας όταν σταύρωσε τον Χριστό ξεκίνησε για την Ρώμη
για να συναντήσει το Καίσαρα,στο ταξίδι όμως από αρρώστια
που εξαπλώθηκε σε όλο το πλοίο πέθανε. Ηταν άρχοντας όμως
και έπρεπε να θαφτεί.Φτάνοντας στην Κρήτη προσέγγισαν στον
μικρό όρμο αλλά η θάλασσα φούσκωσε απότομα.
Παρόλα αυτά οι ναύτες κατάφεραν να βγούν στην ακτή και να
θάψουν τον Καιάφα.Το ακρωτήριο έτσι ονομάστηκε αφορεσμένος
επειδή εκεί είναι θαμμένος αυτός που σταύρωσε τον Χριστό και
η θάλασσα δεν ηρέμησε από τότε.Μάλιστα πολλοί ναυτικοί οδηγοί
του 19ου αιώνα πρότειναν στους καπετάνιους να πλέουν ένα μίλι
στ΄ανοικτά του ακρωτηρίου.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για ξεκούραση πήραμε τον δρόμο της
επιστροφής από τον χωματόδρομο που υπάρχει από την άλλη μεριά
του φάρου την δυτική, και μετά από ανηφορική πορεία και ενώ ο
αέρας είχε αρκετά δυναμώσει και περίπου μιας ώρα πορεία φτάσαμε
στο σημείο από όπου είχαμε ξεκινήσει πριν από τέσσερις και μισή ώρες
Η συνάντηση μας έληξε σε ταβέρνα στο χωριό Σέλες με ρακί και
νόστιμα μεζεδάκια όπου και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την
επόμενη Κυριακή με μια νέα πεζοπορία-περιπέτεια
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου