Στην δεύτερη πεζοπορία του 2011 είχαμε προγραμματίσει να ανέβουμε
σε μια κορφή όπου και θα κόβαμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα της
ομάδας μας.Η πρόταση για τον Αφέντη Σταυρό στα όρη της Θριπτής
μας βρήκε όλους σύμφωνους και το μόνο που περιμέναμε ήταν τον
καιρό να συμμαχήσει μαζί μας.Ολη την βδομάδα οι προβλέψεις
μιλούσαν για ένα συννεφιασμένο απλά καιρό, όμως το τελευταίο
δελτίο το βράδυ του Σαββάτου, μας ανησύχησε λίγο ,γιατί ξαφνικά
άλλαξε και προέβλεπε ελαφρά βροχή, με πιθανότητα καταιγίδας.
Εμείς όμως δεν αποθαρυνθήκαμε και έτσι το πρωί της Κυριακής,
όπως είχαμε προγραμματίσει ξεκινήσαμε για το μικρό οροπέδιο της
Θρυπτής.
Ο ουρανός φαινόταν στα ανώτερα του στρώματα σκεπασμένος με
ελαφρύ ανοικτό μπλέ αραιό σύννεφο, και η κορυφή του Αφέντη
κάτω από αυτό να είναι καθαρά ορατή, στο ψηλότερο σημείο του
ορεινού όγκου των Σητειακών βουνών.
Τα όρη της Θρυπτής αποτελούν την αρχή των Σητειακών βουνών
και είναι η πέμπτη μεγάλη οροσειρά της Κρήτης (μετά τα Λευκά Όρη,
τον Ψηλορείτη, τη Δίκτη και τα Αστερούσια), με υψηλότερη κορυφή
τον Αφέντη Σταυρωμένο (1476μ.). Τα όρη της Θρυπτής, τ’ Αόρη,
όπως λέγονται από τους κατοίκους της περιοχής μας, αποτελούν την
φυσική συνέχεια της Δίκτης
Φτάσαμε στην πέτρινη βρύση στο πρόβαρμα στη Θρυπτή και αφού
ετοιμαστήκαμε ρίξαμε το βλέμμα μας ψηλά στο απότομο βουνό που
επιβλητικό μας κοίταζε σαν να μας περίμενε στην κορυφή του.
Προχωρήσαμε περίπου εκατό μέτρα στον δρόμο και στρίψαμε δεξιά,
από εκεί που κάποτε ξεκινούσε το στενό μονοπάτι (τώρα υπάρχει
δρόμος ).Μετά από δέκα λεπτά ανηφορικής πορείας ανάμεσα στους
μαγατζέδες,(τα μικρά σπιτάκια με τα πατητήρια),φτάνουμε στην
πάνω γειτονιά την “Ψαρή” όπως λέγεται η περιοχή ,γεμάτη με
μικρούς αμπελώνες στις εντυπωσιακές πεζούλες στη πλαγιά του
βουνού..Τα δένδρα αυτή την εποχή έχουν ρίξει τα φύλλα τους,έτσι
οι μηλιές ,οι καρυδιές,οι αχλαδιές μοιάζουν σαν να βρίσκονταισε
χειμερία νάρκη με τα κλαδιά τους στέκουν ολόγυμνα.
Κάπου εκεί αφού περάσαμε και από την οδό «Χρυσαγγέλων» συναντή-
σαμε το υπόλοιπο τμήμα από το παλιό μονοπάτι που διασχίζει τις
βαθμίδες από τα αμπέλια μέχρι το πευκόδασος στο ψηλότερο σημείο
του οικισμού.
&
Περπατάμε μέσα στο πυκνό δάσος στο μονοπάτι στρωμένο με
πευκοβελόνες μέχρι που τα όμορφα δένδρα του αφήνουν την θέση
τους στα κοφτερά βράχια σμιλευμένα από τον αέρα και το χιόνι που
σχηματίζουν το βουνό και κάνουν το ανάγλυφο της περιοχής
ιδιαίτερα τραχύ….Το στενό μονοπάτι συνεχίζει την απότομη πορεία
του με ζικ ζακ προς την κορυφή,αποφεύγοντας τους γκρεμούς που
σχηματίζονται, και που μας κάνει να νιώθουμε σαν ακροβάτες που
περπατάνε σε τεντωμένο σχοινί . Χαμηλότερα μας το μικρό
οροπέδιο με τον οικισμό της Θρυπτής περιτριγυρισμένο από τις
κορυφές Κάψα (997μ.), Παπούρα (1010μ.), Κουφωτό (912μ.),
ορατές ακόμα αφού δεν τις έχουν καλύψει τα συννέφα και πιο
κάτω το θεαματικό φαράγγι του Χα, με τους εσωτερικούς
γκρεμούς του τις χαράδρες και τις ορθοπλαγιές, ενώ και λίγο
ψηλότερα μας βρίσκεται ο επιβλητικός κώνος της κορυφής του
Σταυρού, τελικός προορισμός μας.
Το μόνο που μας ανησύχησε ήταν που από το βάθος και πάνω από
την πόλη του Αγίου Νικολάου φαινόταν να πέφτει μια δυνατή μπόρα
κάτω από ένα σύννεφο καταιγίδας και το οποίο ερχόταν προς το
μέρος μας. Δεν είχε περάσει ούτε ένα εικοσάλεπτο λίγο πριν και οι
τελευταίοι φτάσουν στο πρώτο διάσελο,όταν μας τύλιξε ένα λευκό
πέπλο ομίχλης και μας έριχνε μια ελαφριά βροχή.Φορέσαμε τα
αδιάβροχα μας και πολύ προσεχτικά μιας και η ορατότητα είχε
περιοριστεί στα δυό-τριά μέτρα ακολουθήσαμε το μονοπάτι πάνω
στο πλάτωμα σαν μικρό οροπέδιο μέχρι που συναντήσαμε τον
δρόμο που οδηγεί στο ψηλότερο σημείο στην κορυφή Αφέντης
Σταυρωμένος στα 1476 μ..
Στο μικρό πλάτωμα στην κορυφή βρίσκεται κτισμένο το μικρό ανεμο-
δαρμένο εκκλησάκι του Αφέντη Σταυρωμένου και δίπλα τους μερικά
κελιά ,που φιλοξενούν τους επισκέπτες στην εορτή της εκκλησίας στις
14 του Σεπτέμβρη και παραδίπλα μια παλιά πέτρινη δεξαμενή, ενώ
μερικά μέτρα χαμηλότερα προς την νότια πλευρά βρίσκεται το
καταφύγιο, όπου και βρεθήκαμε για να κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη
πίτα της όμορφης παρέας μας.Ανάψαμε το τζάκι και απλωθήκαμε
στην μεγάλη αίθουσα, βγάλαμε τα βρεμένα αδιάβροχα μας, ενώ τα
ρούχα μας αχνίζαν από την διαφορά θερμοκρασίας, γεμίζοντας τον
χώρο με ομίχλη !!! και απολαύσαμε ρακί και κονιάκ που μας
ζέσταναν και μας ανακούφισαν από το κρύο της κορυφής, μαζί με
ότι λιχουδιά κρατούσε ο κάθε έναςΗ πίτα που έφτιαξε για μια ακόμα
χρονιά η Ελένη βρέθηκε στο κέντρο και ο Λεωνίδας ο παλαιότερος
από όλους μας ανέλαβε την κοπή, με τον Ray να είναι ο τυχερός
που μέσα από το κομμάτι του βγήκε το τυχερό φλουρί , και να
δέχεται τις ευχές όλων μας για υγεία και ευτυχία και πολλές
πεζοπορίες….
Ξαφνικά ο ουρανός καθάρισε και μπροστά μας απλώθηκε το
Λυβικό πέλαγος με την Ιεράπετρα τον Κουτσουράς το Γαιδου-
ρονήσι, και το Κουφονήσι,ενώ μέσα από τα σύννεφα που
φεύγουν κάτω από τα πόδια μας βλέπουμε το άγριο κακοτράχαλο
τοπίο με τις χαράδρες, τα κράσπεδα των βράχων και τις ορθό-
κοφτες κορυφές εκφράζοντας το θαυμασμό μας που κατορθώσαμε
να φτάσουμε μέχρι εδώ πάνω και να τα βλέπουμε τώρα αφ' υψηλού.
Εδώ έξω εκτός από το κρύο επικρατεί η απόλυτη ησυχία, η
απέραντη γαλήνη και η σιωπή που χαιδεύουν την ψυχή μας. Τα
πυκνά άσπρα σύννεφα δεν αργούν να εμφανιστούν ξανά αρχικά
λίγο πιο κάτω από εμάς και εμείς τα κοιτάζουμε από ψηλά, σαν
να είμαστε σε αεροπλάνο,και ταυτόχρονα μας γεννιέται η αίσθηση
να θέλουμε να περπατήσουμε πάνω τους…..μέχρι που με το
αόρατο πέπλο τους κάλυψαν ξανά την κορυφή.
Η ΄Υψωση του Τιμίου Σταυρού παλιότερα γιορταζόταν αρκετές μέρες
στην Θρυπτή με πανηγύρια στα τρία καφενεία του οικισμού και πολύ
κόσμο που εκείνη την περίοδο διανυκτέρευε εκεί. <Η Θρυπτή,
παρόλο που ανήκει στην κοινότητα Κάτω Χωρίου, έχει «μαγατζέδες»
απ' όλα τα χωριά, ανάκατους.Έτσι, με δεδομένο τον θρησκευτικό
χαρακτήρα των πανηγυριών, στην γιορτή του Τίμιου Σταυρού, η
λαοσύναξη έπαιρνε τη μορφή της αμφικτιονίας>,αναφέρει ο
Μπάμπης Δερμιτζάκης στο λαογραφικό διήγημα : "Το Χωριό μου”
Τότε την παραμονή κατά τα μεσάνυκτα αρκετός κόσμος ξεκινούσε
και ανέβαινε στην κορυφή για να παρακολουθήσει το πρωί την
λειτουργία στο μικρό εκκλησάκι,μαζί με εκείνους που έρχονταν
από τα χωρία στην άλλη μεριά του βουνού (Σχοινικάψαλα,Ορεινό,
και Αι Γιάννη). Εκεί στην κορυφή περιμένοντας το ξημέρωμα
άναβαν φωτιές για να ζεσταθούν από το κρύο της νύκτας που είναι
αρκετό λόγω του υψόμετρου σχεδόν κάθε εποχή .Σήμερα το
πανηγύρι διαρκεί μόλις ένα διήμερο, στις 13 και 14 Σεπτέμβρη,
αλλά και πάλι αξίζει κάποιος να το επισκευθεί.
Για την επιστροφή μας ακολουθήσαμε την ασφάλεια του
χωματόδρομου λόγω του ότι η ομίχλη μέχρι που κατεβήκαμε
στα 1200 μ. ήταν πυκνή και η διαδρομή που ακολουθήσαμε το
πρωί για να ανέβουμε τώρα ήταν αρκετά επικίνδυνη και λόγω του
αέρα που φυσούσε.Ο δρόμος ακολουθεί πορεία φιδίσια προς τα
κάτω και όσο προχωράμε η ομίχλη διαλύεται και μπροστά ανοίγεται
η υπέροχη θέα με τα Στειακά βουνά και στο βάθος ο ολόκληρος
κόλπος του Μεραμπέλλου.
Μετά από μία ώρα κατάβαση συναντάμε το δρόμο που δεξιά
συνεχίζει προς το Ορεινό και το Μπέμπονα και τα άλλα χωριά
του ορεινού όγκου των Στειακών βουνών,δρόμος από τον οποίο
διέρχεται το Ευρωπαικό μονοπάτι Ε4 για να τελειώσει στο
ανατολικότερο άκρο της Κρήτης,την μεγάλη πορεία του αφού
έχει διασχίσει σχεδόν ολόκληρη την "Γηραία ΄Ηπειρο" μας.
Η δικά μας πορεία όμως είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση,
την οποία και ακολουθούμε έχοντας στα δεξιά μας το ρυάκι που
παρακάτω μετατρέπεται σε χείμαρο και δημιουργεί το φαράγγι
του Μέσωνα και φτάνει μέχρι το Καββούσι.Φτάνουμε στα
πρώτα σπίτια της Θρυπτής και βλέπουμε τις πρώτες φετεινές
ανθισμένες αμυγδαλιές.Μετά από λίγο, και ενώ ο ουρανός αρχίζει
ξανά να μας απειλεί με βροχή φτάνουμε στο σημείο από όπου
ξεκινήσαμε το πρωί,χωρίς όμως να μας βρέξει.Ετσι και εμείς μετά
από λίγο το πρώτο ποτήρι κρασί που απολαμβάνουμε στην ζεστασιά
πλέον της ταβέρνας "Το Πρόβαρμα" το αφιερώνουμε στο σύμμαχο
καιρό και στα εντυπωσιακά σκηνικά που μας δημιούργησε στην
σημερινή πεζοπορία.
Την ώρα που απολαμβάναμε τους νόστιμους μεζέδες η ομίχλη
( η αφούρα,όπως έλεγε η γιαγιά μου) σκέπασε τα πάντα στον
οικισμό δημιουργώντας μαζί με την ελαφρά βροχή που έπεφτε
ένα παραμυθένιο σκηνικό.Λίγο το γλυκό κρασί λίγο η όμορφη
ατμόσφαιρα έφερε κέφι στην παρέα και όλοι ενθουσιασμένοι με
την περιπέτεια μας και τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε ακόμα
μια φορά κλείσαμε με το καλύτεροτρόπο την πεζοπορία αυτής
της Κυριακής.
EveryTrail - Find trail maps for California and beyond
σε μια κορφή όπου και θα κόβαμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα της
ομάδας μας.Η πρόταση για τον Αφέντη Σταυρό στα όρη της Θριπτής
μας βρήκε όλους σύμφωνους και το μόνο που περιμέναμε ήταν τον
καιρό να συμμαχήσει μαζί μας.Ολη την βδομάδα οι προβλέψεις
μιλούσαν για ένα συννεφιασμένο απλά καιρό, όμως το τελευταίο
δελτίο το βράδυ του Σαββάτου, μας ανησύχησε λίγο ,γιατί ξαφνικά
άλλαξε και προέβλεπε ελαφρά βροχή, με πιθανότητα καταιγίδας.
Εμείς όμως δεν αποθαρυνθήκαμε και έτσι το πρωί της Κυριακής,
όπως είχαμε προγραμματίσει ξεκινήσαμε για το μικρό οροπέδιο της
Θρυπτής.
Ο ουρανός φαινόταν στα ανώτερα του στρώματα σκεπασμένος με
ελαφρύ ανοικτό μπλέ αραιό σύννεφο, και η κορυφή του Αφέντη
κάτω από αυτό να είναι καθαρά ορατή, στο ψηλότερο σημείο του
ορεινού όγκου των Σητειακών βουνών.
Τα όρη της Θρυπτής αποτελούν την αρχή των Σητειακών βουνών
και είναι η πέμπτη μεγάλη οροσειρά της Κρήτης (μετά τα Λευκά Όρη,
τον Ψηλορείτη, τη Δίκτη και τα Αστερούσια), με υψηλότερη κορυφή
τον Αφέντη Σταυρωμένο (1476μ.). Τα όρη της Θρυπτής, τ’ Αόρη,
όπως λέγονται από τους κατοίκους της περιοχής μας, αποτελούν την
φυσική συνέχεια της Δίκτης
ετοιμαστήκαμε ρίξαμε το βλέμμα μας ψηλά στο απότομο βουνό που
επιβλητικό μας κοίταζε σαν να μας περίμενε στην κορυφή του.
Προχωρήσαμε περίπου εκατό μέτρα στον δρόμο και στρίψαμε δεξιά,
από εκεί που κάποτε ξεκινούσε το στενό μονοπάτι (τώρα υπάρχει
δρόμος ).Μετά από δέκα λεπτά ανηφορικής πορείας ανάμεσα στους
μαγατζέδες,(τα μικρά σπιτάκια με τα πατητήρια),φτάνουμε στην
πάνω γειτονιά την “Ψαρή” όπως λέγεται η περιοχή ,γεμάτη με
μικρούς αμπελώνες στις εντυπωσιακές πεζούλες στη πλαγιά του
βουνού..Τα δένδρα αυτή την εποχή έχουν ρίξει τα φύλλα τους,έτσι
οι μηλιές ,οι καρυδιές,οι αχλαδιές μοιάζουν σαν να βρίσκονταισε
χειμερία νάρκη με τα κλαδιά τους στέκουν ολόγυμνα.
Κάπου εκεί αφού περάσαμε και από την οδό «Χρυσαγγέλων» συναντή-
σαμε το υπόλοιπο τμήμα από το παλιό μονοπάτι που διασχίζει τις
βαθμίδες από τα αμπέλια μέχρι το πευκόδασος στο ψηλότερο σημείο
του οικισμού.
&
Περπατάμε μέσα στο πυκνό δάσος στο μονοπάτι στρωμένο με
πευκοβελόνες μέχρι που τα όμορφα δένδρα του αφήνουν την θέση
τους στα κοφτερά βράχια σμιλευμένα από τον αέρα και το χιόνι που
σχηματίζουν το βουνό και κάνουν το ανάγλυφο της περιοχής
ιδιαίτερα τραχύ….Το στενό μονοπάτι συνεχίζει την απότομη πορεία
του με ζικ ζακ προς την κορυφή,αποφεύγοντας τους γκρεμούς που
σχηματίζονται, και που μας κάνει να νιώθουμε σαν ακροβάτες που
περπατάνε σε τεντωμένο σχοινί . Χαμηλότερα μας το μικρό
οροπέδιο με τον οικισμό της Θρυπτής περιτριγυρισμένο από τις
κορυφές Κάψα (997μ.), Παπούρα (1010μ.), Κουφωτό (912μ.),
ορατές ακόμα αφού δεν τις έχουν καλύψει τα συννέφα και πιο
κάτω το θεαματικό φαράγγι του Χα, με τους εσωτερικούς
γκρεμούς του τις χαράδρες και τις ορθοπλαγιές, ενώ και λίγο
ψηλότερα μας βρίσκεται ο επιβλητικός κώνος της κορυφής του
Σταυρού, τελικός προορισμός μας.
Το μόνο που μας ανησύχησε ήταν που από το βάθος και πάνω από
την πόλη του Αγίου Νικολάου φαινόταν να πέφτει μια δυνατή μπόρα
κάτω από ένα σύννεφο καταιγίδας και το οποίο ερχόταν προς το
μέρος μας. Δεν είχε περάσει ούτε ένα εικοσάλεπτο λίγο πριν και οι
τελευταίοι φτάσουν στο πρώτο διάσελο,όταν μας τύλιξε ένα λευκό
πέπλο ομίχλης και μας έριχνε μια ελαφριά βροχή.Φορέσαμε τα
αδιάβροχα μας και πολύ προσεχτικά μιας και η ορατότητα είχε
περιοριστεί στα δυό-τριά μέτρα ακολουθήσαμε το μονοπάτι πάνω
στο πλάτωμα σαν μικρό οροπέδιο μέχρι που συναντήσαμε τον
δρόμο που οδηγεί στο ψηλότερο σημείο στην κορυφή Αφέντης
Σταυρωμένος στα 1476 μ..
Στο μικρό πλάτωμα στην κορυφή βρίσκεται κτισμένο το μικρό ανεμο-
δαρμένο εκκλησάκι του Αφέντη Σταυρωμένου και δίπλα τους μερικά
κελιά ,που φιλοξενούν τους επισκέπτες στην εορτή της εκκλησίας στις
14 του Σεπτέμβρη και παραδίπλα μια παλιά πέτρινη δεξαμενή, ενώ
μερικά μέτρα χαμηλότερα προς την νότια πλευρά βρίσκεται το
καταφύγιο, όπου και βρεθήκαμε για να κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη
πίτα της όμορφης παρέας μας.Ανάψαμε το τζάκι και απλωθήκαμε
στην μεγάλη αίθουσα, βγάλαμε τα βρεμένα αδιάβροχα μας, ενώ τα
ρούχα μας αχνίζαν από την διαφορά θερμοκρασίας, γεμίζοντας τον
χώρο με ομίχλη !!! και απολαύσαμε ρακί και κονιάκ που μας
ζέσταναν και μας ανακούφισαν από το κρύο της κορυφής, μαζί με
ότι λιχουδιά κρατούσε ο κάθε έναςΗ πίτα που έφτιαξε για μια ακόμα
χρονιά η Ελένη βρέθηκε στο κέντρο και ο Λεωνίδας ο παλαιότερος
από όλους μας ανέλαβε την κοπή, με τον Ray να είναι ο τυχερός
που μέσα από το κομμάτι του βγήκε το τυχερό φλουρί , και να
δέχεται τις ευχές όλων μας για υγεία και ευτυχία και πολλές
πεζοπορίες….
Ξαφνικά ο ουρανός καθάρισε και μπροστά μας απλώθηκε το
Λυβικό πέλαγος με την Ιεράπετρα τον Κουτσουράς το Γαιδου-
ρονήσι, και το Κουφονήσι,ενώ μέσα από τα σύννεφα που
φεύγουν κάτω από τα πόδια μας βλέπουμε το άγριο κακοτράχαλο
τοπίο με τις χαράδρες, τα κράσπεδα των βράχων και τις ορθό-
κοφτες κορυφές εκφράζοντας το θαυμασμό μας που κατορθώσαμε
να φτάσουμε μέχρι εδώ πάνω και να τα βλέπουμε τώρα αφ' υψηλού.
Εδώ έξω εκτός από το κρύο επικρατεί η απόλυτη ησυχία, η
απέραντη γαλήνη και η σιωπή που χαιδεύουν την ψυχή μας. Τα
πυκνά άσπρα σύννεφα δεν αργούν να εμφανιστούν ξανά αρχικά
λίγο πιο κάτω από εμάς και εμείς τα κοιτάζουμε από ψηλά, σαν
να είμαστε σε αεροπλάνο,και ταυτόχρονα μας γεννιέται η αίσθηση
να θέλουμε να περπατήσουμε πάνω τους…..μέχρι που με το
αόρατο πέπλο τους κάλυψαν ξανά την κορυφή.
Η ΄Υψωση του Τιμίου Σταυρού παλιότερα γιορταζόταν αρκετές μέρες
στην Θρυπτή με πανηγύρια στα τρία καφενεία του οικισμού και πολύ
κόσμο που εκείνη την περίοδο διανυκτέρευε εκεί. <Η Θρυπτή,
παρόλο που ανήκει στην κοινότητα Κάτω Χωρίου, έχει «μαγατζέδες»
απ' όλα τα χωριά, ανάκατους.Έτσι, με δεδομένο τον θρησκευτικό
χαρακτήρα των πανηγυριών, στην γιορτή του Τίμιου Σταυρού, η
λαοσύναξη έπαιρνε τη μορφή της αμφικτιονίας>,αναφέρει ο
Μπάμπης Δερμιτζάκης στο λαογραφικό διήγημα : "Το Χωριό μου”
Τότε την παραμονή κατά τα μεσάνυκτα αρκετός κόσμος ξεκινούσε
και ανέβαινε στην κορυφή για να παρακολουθήσει το πρωί την
λειτουργία στο μικρό εκκλησάκι,μαζί με εκείνους που έρχονταν
από τα χωρία στην άλλη μεριά του βουνού (Σχοινικάψαλα,Ορεινό,
και Αι Γιάννη). Εκεί στην κορυφή περιμένοντας το ξημέρωμα
άναβαν φωτιές για να ζεσταθούν από το κρύο της νύκτας που είναι
αρκετό λόγω του υψόμετρου σχεδόν κάθε εποχή .Σήμερα το
πανηγύρι διαρκεί μόλις ένα διήμερο, στις 13 και 14 Σεπτέμβρη,
αλλά και πάλι αξίζει κάποιος να το επισκευθεί.
Για την επιστροφή μας ακολουθήσαμε την ασφάλεια του
χωματόδρομου λόγω του ότι η ομίχλη μέχρι που κατεβήκαμε
στα 1200 μ. ήταν πυκνή και η διαδρομή που ακολουθήσαμε το
πρωί για να ανέβουμε τώρα ήταν αρκετά επικίνδυνη και λόγω του
αέρα που φυσούσε.Ο δρόμος ακολουθεί πορεία φιδίσια προς τα
κάτω και όσο προχωράμε η ομίχλη διαλύεται και μπροστά ανοίγεται
η υπέροχη θέα με τα Στειακά βουνά και στο βάθος ο ολόκληρος
κόλπος του Μεραμπέλλου.
Μετά από μία ώρα κατάβαση συναντάμε το δρόμο που δεξιά
συνεχίζει προς το Ορεινό και το Μπέμπονα και τα άλλα χωριά
του ορεινού όγκου των Στειακών βουνών,δρόμος από τον οποίο
διέρχεται το Ευρωπαικό μονοπάτι Ε4 για να τελειώσει στο
ανατολικότερο άκρο της Κρήτης,την μεγάλη πορεία του αφού
έχει διασχίσει σχεδόν ολόκληρη την "Γηραία ΄Ηπειρο" μας.
Η δικά μας πορεία όμως είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση,
την οποία και ακολουθούμε έχοντας στα δεξιά μας το ρυάκι που
παρακάτω μετατρέπεται σε χείμαρο και δημιουργεί το φαράγγι
του Μέσωνα και φτάνει μέχρι το Καββούσι.Φτάνουμε στα
πρώτα σπίτια της Θρυπτής και βλέπουμε τις πρώτες φετεινές
ανθισμένες αμυγδαλιές.Μετά από λίγο, και ενώ ο ουρανός αρχίζει
ξανά να μας απειλεί με βροχή φτάνουμε στο σημείο από όπου
ξεκινήσαμε το πρωί,χωρίς όμως να μας βρέξει.Ετσι και εμείς μετά
από λίγο το πρώτο ποτήρι κρασί που απολαμβάνουμε στην ζεστασιά
πλέον της ταβέρνας "Το Πρόβαρμα" το αφιερώνουμε στο σύμμαχο
καιρό και στα εντυπωσιακά σκηνικά που μας δημιούργησε στην
σημερινή πεζοπορία.
Την ώρα που απολαμβάναμε τους νόστιμους μεζέδες η ομίχλη
( η αφούρα,όπως έλεγε η γιαγιά μου) σκέπασε τα πάντα στον
οικισμό δημιουργώντας μαζί με την ελαφρά βροχή που έπεφτε
ένα παραμυθένιο σκηνικό.Λίγο το γλυκό κρασί λίγο η όμορφη
ατμόσφαιρα έφερε κέφι στην παρέα και όλοι ενθουσιασμένοι με
την περιπέτεια μας και τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε ακόμα
μια φορά κλείσαμε με το καλύτεροτρόπο την πεζοπορία αυτής
της Κυριακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου