ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΟ 'ΚΑΚΟ ΒΟΥΝΙ"

Μπορεί η ιδέα για την Κυριακάτικη πεζοπορία μας να
έπεσε αργοπορημένα το Σάββατο το απόγευμα,όμως
αρκετοί φίλοι λάτρεις του βουνού και της φύσης ενθου-
σιαστήκαμε,και έτσι την Κυριακή το πρωί,μαζί με ένα
υπέρλαμπρο ήλιο που ξεκινούσε την πορεία του
στον καταγάλανο ουρανό,ξεκινούσε και η ομάδα μας
για μια ακόμα περιπέτεια στην φυσή.Προορισμό μας
λίγο πριν το οροπέδιο του Καθαρού για μια ανάβαση
από το "κακό βουνί" όπως χαρακτηριστικά λέγεται η
περιοχή,ένα από τα σημεία εισόδου των βοσκών με τα
πρόβατά τους στο Καθαρό.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο όμορφα διαμορφωμένο
χώρο με τα πέτρινα παγκάκια,στις τελευταίες ανηφορικές
στροφές πριν το Καθαρό,και ακολουθήσαμε το φαρδύ
μονοπάτι κάτω από τους θεόρατους πρίνους και τις
βελανιδιές που η σκιά τους έκρυβε όσο χρειαζόταν τον
δυνατό ήλιο,που οι ακτίνες του έπαιζαν κρυφτό με τα παχιά
φυλώματα τους.Το όμορφο μονοπάτι που ήταν αυτό που
χρησιμοποιήσουν χρόνια τώρα οι άνθρωποι που ανέβαιναν
στο Καθαρό,κόβει σε ένα σημείο ο σημερινός δρόμος,ενώ
η συνέχεια του γίνεται ακόμα πιο ανηφορική,χωρίς όμως να
κουράζει τον πεζοπόρο,ενώ την συνοδεύουν οι χαρούμενοι
ήχοι από τα κουδούνια των προβάτων που ανεβοκατεβαίνουν
την πλαγιά παίζοντας ανάμεσα στα δένδρα και στα βράχια.
Η φύση χαμηλά είναι ακόμα ξερή,τα πεσμένα φύλλα από τα
πουρνάρια και οι καρποί των βελανιδιών στρώνουν ένα καφέ
χαλί ανάμεσα στις γκρίζες πέτρες,ενώ που και πού μοναδική
"χρωματική παραφωνία" αποτελούν οι μικρές κίτρινες κρέπις
(crepis cretica),οι μόνες που φυτρώνουν τώρα στο ξερό τοπίο

Μετά από μια ώρα ανηφορική πορεία φτάσαμε στο
διάσελο από όπου αντικρύσαμε μπροστά μας το
οροπέδιο του Καθαρού.Η θέα μαγευτική την βοηθούσε
και η καθαρή ορατότητα από τον πολύ καλό καιρό,
ενώ από την άλλη μεριά διέκρινες χαμηλά την πόλη
του Αγίου Νικολάου και τον κόλπο του Μεραμπέλλου.
Απολαύσαμε την θέα στην περίμετρο,με τις κορφές
της Δίκτης αλλά και των Λασιθιώτικων βουνών να
στέκουν επιβλητικές μπροστά μας,και αποφασίσαμε
να συνεχίσουμε την πορεία μας από το μονοπάτι που
η ταμπέλα στο ξεκίνημα του έδειχνε προς "Γιαννίτση-
Λάγουρο",δεξιά μόλις ξεκινάει ο δρόμος να κατηφορίζει
στο Καθαρό,αφου προυηγουμένως σταματήσαμε
για μια ανάσα,κάτω από τον πρίνο δίπλα στο
όμορφο πέτρινο σπίτι φίλου μας όπου συνοδεία
από μήλα και αχλάδια η ρακή μας αναζωογόννησε.

Την περίοδο αυτή στο Καθαρό έχουμε τον τρύγο,την
τελευταία φάση της δραστηριότητας της αμπελοκομίας
και αφορά το μάζεμα των σταφυλιών.Σε γενικές γραμμές
ο τρύγος γίνεται τους μήνες Αύγουστο-Σεπτέμβριο,κυρίως
όμως τον ένατο μήνα του ημερολόγίου μας που έχει
χαρακτηριστεί και "τρυγητής".Παραδοσιακά τα τρυγημένα
σταφύλια συγκεντρώνονται σε ειδικά κοφίνια (τρυγοκόφινα)
ή σε μεγάλα πλαστικά δοχεία,και μεταφέρεται στα πατητήρια
όπου από το πάτημα παίρνουμε τον μούστο που με την
γνωστή διαδικασία γίνεται το κρασί ενώ από τα
στράφυλλα που μένουν παράγετε μετά από απόσταξη
η ρακή.

 
 

 

 
Περάσαμε ανάμεσα στις στάνες στο Λάγουρου με τα
τσομπανόσκυλα να μας κοιτούν καχύποπτα,και τα
πρόβατα να τρέχουν τρομαγμένα να ξεφύγουν από
τους "εισβολείς"και κατηφορίσαμε προς τον δρόμο
μέσα στο Καθαρό αντιστρέφοντας την πορεία μας,
δυτικά για επιστρέψουμε στο αρχικό σημείο της
πεζοπορίας μας,με μια μικρή στάση στην ταβέρνα
στην πλατεία του καθαρού,που από την μιά ο
δυνατός ήλιος που μας είχε κουράσει,από την άλλη
η όρεξη που ο αέρας του βουνού μας είχε ανοίξει
κρίθηκε επιβεβλημένη.Απολάυσαμε τα νόστιμα
μεζεδάκια συνοδεία ρακής,και συνεχίσαμε την
επιστροφή μας