ΑΝΕΦΑΛΑΚΚΟΙ (ΚΑΘΑΡΟ) & ΠΑΝΣΕΛΛΗΝΟΣ

Για τους επιστήμονες το φεγγάρι δεν είναι παρά ο δορυφόρος της
γης, ένας μικρός αφιλόξενος πλανήτης, χωρίς ατμόσφαιρα,νερό,
και κατά συνέπεια ζωή,που ακολουθεί πιστά εκατομμύρια χρόνια
τώρα το ατέλειωτο ταξίδι της γης γύρω από τον ήλιο.Υπάρχει
όμως και ένα άλλο φεγγάρι που σε πείσμα των επιστημονικών
αποκαλύψεων εμπνέει ακόμα τους ποιητές, διατηρεί στη συνείδηση
των ανθρώπων απόκρυφα μυστικά,και προκαλεί για βόλτα στη
φεγγαράδα.Ετσι και εμείς θέλοντας να κλέψουμε λίγη από την
πολύτιμη φεγγαρόσκονη του που έχει τη δύναμη να αλλάζει και
να μεταμορφώνει τα πάντα,περπατήσαμε κάτω από την μοναδική
Αυγουστιάτικη λάμψη του,στο οροπέδιο του Καθαρού το βράδυ
της Τρίτης 24-8-2010,όταν και το ολόγιομο φεγγάρι ξεκίνησε το
οδοιπορικό του στον ουρανό λίγα λεπτά μετά την δύση του ήλιου
για να ολοκληρώσει την μέγιστη φάση του προς το χάραμα της
Τετάρτης

Η παρέα μας πολυπληθής,ξεκίνησε την αναβάση λίγο μετά τις 7
το απόγευμα για την κορυφή (1.512μ) της οροσειράς Αναφαλάκ-
κοι στο Καθαρό.Σκοπός μας να δούμε από την κορυφή την
μοναδική Αυγουστιάτικη Πανσέλληνο.Περάσαμε μέσα από τους
θεόρατους πρίνους και τις λαξευμένους από τον αέρα βράχους,
αφήσαμε πίσω μας τις μισοκρεμισμένες πέτρινες στάνες,καθώς
και τα τρία πηγάδια που παρά το ότι βρισκόμαστε στο τέλος του
καλοκαιριού είχαν νερό,και μετά από πορεία μιάμισης ώρας
φτάσαμε στην κορυφή.Μπροστά μας εξελίσονταν ένα μοναδικό
θέαμα.Από την μια μεριά ο ήλιος τελείωνε το ταξίδι του,
ζωγραφίζοντας τον ουρανό με ζεστές πινελιές από τα πορτοκα-
λοκόκκινα χρώματα της δύσης,και από την άλλη το ολόγιομο
φεγγάρι,ολόλαμπρο,μόλις ξεκινούσε το δικό του ταξίδι,από την
Ανατολή μέσα στο ελαφρύ μπλέ του δειλινού.
Ο δυνατός αέρας που φυσούσε έριχνε την θερμοκρασία όσο η
νύκτα προχωρούσε,και μόνο η ρακί που απολαύσαμε κάτω από
το φεγγάρι που έλαμπε ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας ,ζέστανε
το σώμα μας αλλά και τις καρδιές μας.Μπροστά μας από την
μιά μεριά τα φώτα της πόλης του Αγίου Νικολάου και του
Καλού Χωριού,και από την άλλη τα φώτα από το Καθαρό και
των χωριών του οροπεδίου του Λασιθίου να φεγγοβολούν,ενώ
οι ορεινοί όγκοι που μας πετριγύριζαν άστραφταν κάτω από το
μαγευτικό φως του φεγγαριού.
Απολαύσαμε για αρκετή ώρα την μαγευτική εικόνα,και πήραμε
τον δρόμο της επιστροφής με τον επίλογο να δίνετε σε ταβέρνα
στο Καθαρό με εκλεκτούς μεζέδες και γλυκόπιοτη ρακί.

Η φημισμένη όμως ­ και όχι άδικα ­ πανσέληνος του Αυγούστου έχει
ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που την κάνει να ξεχωρίζει: είναι
συνήθως «έγχρωμη». Ειδικά λίγο μετά την ανατολή της αλλά και
προς τη δύση της, όταν αρχίζει να παίρνει κάτι από το χρώμα της
πορφύρας.Επειδή η Σελήνη τον Αύγουστο όταν μεσουρανεί, δηλαδή
όταν βρίσκεται στο μέγιστο ύψος, δεν φθάνει πολύ ψηλά πάνω από
τον ορίζοντα, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο
πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να διαχέεται να απορροφάται
το κυανό τμήμα του χρώματός της και να φθάνει στα μάτια μας πιο
έντονο το κόκκινο. Η φύση δηλαδή μάς απατάει για το χρώμα της
Σελήνη.Ενας άλλος λόγος που η αυγουστιάτικη πανσέληνος είναι
τόσο φημισμένη είναι επειδή αυτή την εποχή τη βλέπουμε σχετικά
χαμηλά, κοντά στον ορίζοντα ­ και φυσικά επειδή το καλοκαίρι ο
ουρανός είναι συνήθως ανέφελος ­ και επομένως είναι πιο εύκολα
παρατηρήσιμη,από παντού.

 
















Οι πρόγονοί μας βάφτισαν στη μυθολογία μας τη Σελήνη Εκάτη. Τη
λάτρευαν και την έτρεμαν έτσι όπως μόνο στους θεούς αρμόζει. Οι
εκδοχές για την καταγωγή της ήταν πολλές. Κάποιοι πίστευαν ότι
είναι η κόρη του Δία και της Δήμητρας, άλλοι της Ηρας και του
Περσέα και άλλοι τέλος την ταύτιζαν με την Αρτεμη, τη θεά του
κυνηγιού. Πολλά και τα επίθετα που περιέγραφαν τη σπάνια μορφή
της. Η Αγριόμορφη, η Τρίμορφη, η Νυχία ή η Κυνοσφανή όπως
αλλιώς αποκαλούσαν τη θεά των νεκρών και των φαντασμάτων
Εκάτη,έβγαινε τις νύχτες στα σταυροδρόμια μαζί με ένα πλήθος
λευκά σκυλιά που γάβγιζαν άγρια και προκαλούσαν ρίγη τρόμου
σε όσους είχαν αμαρτήσει ή είχαν αφήσει κάποιον νεκρό άταφο.
Οι πλούσιοι Αθηναίοι για να αποκτήσουν την εύνοια της,
ετοίμαζαν και της αφιέρωναν ειδικές τελετές, γνωστές ως τα
«Δείπνα της Εκάτης» ­ με διάφορα ακριβά φαγώσιμα που τα
άπλωναν στο σεληνόφως ώσπου να χαθούν.

Μπορεί η θεά Εκάτη να ανήκει στη μυθολογία. Ισως τελικά οι
νεράιδες, τα ξωτικά και οι μάγισσες να κυκλοφορούν ελεύθερα
μόνο στα παραμύθια. Το αυγουστιάτικο «ολόγιομο» φεγγάρι όμως
έκανε τις βόλτες του στον ουρανό μας όλη την νύχτα. Εμείς
αφήσαμε τους αστρολόγους να προβλέπουν εντάσεις και...
ουρλιαχτά,αφήσαμε τις ξενόφερτες δοξασίες για λυκανθρώπους,
βρικόλακες (και όλα τα συναφή) για εκείνους που θέλουν να
βλέπουν την αθέατη και πάντα σκοτεινή όψη της Σελήνης και
 βρήκαμε την έξοδο (έστω και για μια βραδυά) για ξεφύγουμε
από τον λαβύρινθο της καθημερινότητας,χαλαρώνοντας και
απολαμβάνοντας την αυγουστιάτικη αυτή μαγική βραδιά.Έχει
κάτι μαγικό η λάμψη που βγάζει η πανσέλληνος του Αυγούστου,
 ίσως η ανάγκη τουανθρώπου να δει κάτι τόσο πολύ όμορφο
και συνάμα άπιαστο, ίσως πάλι, να ταξιδέψει μεέναν από τους
τόσους μύθους, θρύλους αλλά και παραδόσεις που κατά
καιρούς συναντάμε σε ολόκληρη την υφήλιο…

...σε λίγες ώρες θα ξημερώσει…και  κοίτα που ξεχάστηκαν
κάποιοι άνθρωποι,και ξαγρυπνούν,κοιτάζουν το φεγγαράκι
ονειρεύονται…ονειρεύονται και ελπίζουν…

 ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΟΥ ΩΡΑ 10 ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΛΟΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΛΗΝΟΥ

Σε όλους όσους συμμετείχαν στην πεζοπορία αυτή
αφιερώνω το παρακάτω ποίημα της Ζωής Τριάδη
"Νύχτα μου φεγγαρόφωτη,ζεστή Αυγούστου νύχτα"

Σκοτάδι μου λυπητερό που πάντοτε σκεπάζεις,
καημούς και πίκρες μη φανούν και μάτια βουρκωμένα,
αγάπης αγκαλιάσματα και χέρια σταυρωμένα.


Χείλη γλυκά και τρυφερά ενώνονται μαζί σου,
λόγων κρυφών αντίλαλος περνάει τη σιωπή σου.


Σκοτάδι μου Αυγουστιάτικo,μέσα στην ερημιά σου,
για συντροφιά σου έρχεται και φέρνει φως στην σφαίρα,
εκείνη του Υπερίωνα , η ουράνια θυγατέρα.


Μητέρα των δαιμονικών, ερώτων, σμιξιμάτων,με λάμψη λούζει
ασημιού και με το φως του φεγγαριού τα σχήματα των σωμάτων.


Είθε με σκόνη μαργαριταριών και διαμαντιών πετράδια
νύχτες σαν την αποψινή και άλλα κρύα βράδια,το φως της να στολίζει,
μάτια καθάρια , φλογερά , που ίσως εκεί στην άκρη τους,
κρυφό ένα δάκρυ ανθίζει.


Μες΄στης νυχτιάς τη σκοτεινιά λάμψη να δίνει μαγική με βοηθό
τ΄αστέρια και σαν ξημέρωμα θα΄ρθεί όρκων κι αγάπης μήνυμα να
φέρνουν περιστέρια.

Ζωή Τριάδη (http://xnariazois.blogspot.com/)

                             














  Η  ΑΝΑΒΑΣΗ ΜΑΣ