Η πεζοπορία μας αυτή την Κυριακή πραγματοποιήθηκε πάνω στα
αχνάρια των αρχαίων μονοπάτιων των μινωικών χρόνων στην
περιοχή του Καβουσίου,περιοχή με αρκετούς οικισμούς,
πριν,κατά την διάρκεια, αλλά και μετά την άνθιση του
μινωικού πολιτισμού.
Οι Μινωικοί οικισμοί στις θέσεις «Βροντάς» και «Κάστρο»,
τα αρχαία ορυχεία χαλκού της Μινωικής εποχής στη θέση
«Χρυσοκάμινο»,ο Αζοριάς οικισμός κατά την Ύστερη Νεολιθική
Εποχή έως τον 5ο αιώνα π.Χ, ο υστερομινωικός οικισμός,
τα ρωμαϊκά ερείπια στο Θόλος και στο απέναντι νησάκι Ψείρα
τα ερείπια πρωτομινωικού οικισμού,δείχνουν ότι η περιοχή γύρω
από το σημερινό Καβούσι,κατοικείται αδιάλειπτα από την αρχαιότητα.
Το σημερινό Καβούσι βρίσκεται στα βόρεια παράλια της επαρχίας
της Ιεράπετρας και θεωρείται το δυτικότερο χωριό της επαρχίας.
"Καβούσι" στην Κρητική διάλεκτο σημαίνει μικρή κοιλότητα ή
στέρνα που μαζεύει το νερό από μία μικρή πηγή (kavouz=πηγή)
και χρησιμοποιείται ευρέως ως όνομα για διάφορες περιοχές
σ'ολόκληρο το νησί.Ανάμεσα σε άγρια και δύσβατα βουνά,
σε τρεχάμενα νερά και πυκνή βλάστηση, το Καβούσι, φαίνεται
να είναι πνιγμένο κυριολεκτικά στην απερίγραπτη ομορφιά της
φύσης.Βρίσκεται ακριβώς στους πρόποδες του όρους της
Θριφτής (1476μ), πάνω στην έξοδο του φαραγγιού του Άβγου,
στα νοτιοανατολικά του κόλπου του Μεραμπέλλου.
Ξεκινήσαμε 2 περίπου χιλιόμετρα πρίν το Καβούσι στα νότιο
ανατολικά του χωριού σημείο από όπου και ξεκινάει ο τεράστιος
ελαιώνας που καταλήγει στην παραλία του Θόλου.Για περίπου 20
λεπτά ακολουθήσαμε το χωματόδρομο ο οποίος προχωράει στις
παρυφές του λόφου Χαλέπα.Στο σημείο εκείνο αφήσαμε τον δρόμο
και προχωρήσαμε το μονοπάτι που συνέχιζε ανηφορικά ανάμεσα
στους ανθισμένους κίτρινους ασπάλαθους,μέχρι το ψηλότερο
σημείο από όπου κάτω από τα πόδια μας απλωθηκε ο κάμπος του
Καβουσίου με το χωριό στο βάθος,δίπλα στο φαράγγι του Αβγού,
ήταν μια εικόνα βγαλμένη από όνειρο.
Η εικόνα όμως που μας εντυπωσίασε περισσότερο ανοίχτηκε
μπροστά στα μάτια μας όταν από την αντίθετη πλευρά,μερικές
δεκάδες μέτρα χαμηλότερα η περιοχή "λάκος αμπελιών"μπορεί να
μην διαθέτει πια τα αμπέλια από όπου πήρε το όνομα του,όμως
είχε μερικά καταπράσινα λιβάδια όπου τα χρώματα της ανοιξιά-
τικης φύσης με τις κίτρινες ξυνήθρες ανακατεμένες με τις ροζ
μαχαιρίδες έδιναν ξεχωριστό χρώμα στην επίπεδη αυτή περιοχή
ανάμεσα στους μικρούς λόφους Χαλέπα και Χωματάς.
Διασχίσαμε την μικρή αυτή πολύχρωμη θάλασσα με κατεύθυνση
πρός τα βορειοδυτικά από όπου ξεκινούσε ένα μικρό φαράγγι.
Το μονοπάτι ευδιάκριτο μας οδηγούσε προς την έξοδο ανάμεσα
από τις μυρωδάτες ρίγανες και τα κατακίτρινες σκορζονέρες
όπως παλαιότερα θα οδηγούσε τους αρχαίους κάτοικους της περιοχής,
που το χρησιμοποιούσαν για έξοδο προς την θάλασσα.
Λίγο πριν την έξοδο του φαραγγιού και στο σημείο που το μονοπάτι
γίνεται λίγο πιο απότομο στα δεξία την προσοχή σου τραβάνε μικρές
σπηλιές και που η μεγαλύτερη θυμίζει με την πετρόκτιστη είσοδο της
εκκλησία.Πληροφορίες από ντόπιους κατοίκους μας ενημερώνουν
ότι η περιοχή αυτή στην έξοδο του φαραγγιού χρησιμοποιούνταν σαν
λιμανάκι από την αρχαιότητα ακόμα,ενώ στα μετέπειτα χρόνια η σπηλία
είχε μετατραπεί σε εκκλησία όπου γιορτάζονταν ο Αγιος Ιωάννης.
Μερικά μέτρα πιο κάτω το φαράγγι φτάνει στο τέλος του σε μια
καταπληκτική παραλία στην "αγριόμαντρα" ,με βότσαλα και καταπράσινα
νερά προφυλλαγμένη από όλες τις μεριές δημιουργώντας έτσι ένα
απάνεμο λιμάνι.
Στην περιοχή δικρίνεις ερείπια κτίσματος που θυμίζει ενετικής θα
έλεγα κατασκευής, όπως δείχνουν τόσο οι πέτρες, όσο και ο τρόπος
κατασκευής,και σε κοντινή απόσταση κάτω από τα θεόρατα βράχια
ένα μικρό πηγάδι όχι βαθύτερο από ένα μέτρο με ίχνη υγρασίας.
Στην "αγριόμαντρα" σταματήσαμε για λίγη ξεκούραση και αφού
πήραμε την απαραίτητη ενέργεια,ακολουθήσαμε το δυσδιάκριτο
μονοπάτι που σκαρφάλωνε στα βράχια πάνω από την όμορφη
παραλία και μας έβγαλε στην ανατολική πλευρά του "Χωματά" με
πορεία ανηφορική στα βορειοδυτικά προς την περιοχή "Σκοινίας"
Από το σημείο εκείνο μπορούσες να διακρίνεις όλο το κόλπο του
μεραμπέλλου από την Παχειά Αμμο μέχρι και το ακρωτήριο του
Αφορεσμένου.Το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας κάτω από το
απέραντο μπλέ του ουρανού.Μετά από 35 λεπτά φτάσαμε στην
κορυφή του λόφου και βρεθήκαμε μπροστά στα ερείπια υστερο-
μινωικού χώρου(1700-1450π.χ.)Διακρινόταν ο χώρος όπου
βρισκόταν η αυλή και η κουζίνα της οικίας με την μικρή εστία
στην γωνιά και ακόμα οι μεγαλιθικοί τοίχοι από μεγάλους βράχους
(περίπου ενός μέτρου) στον δυτικό τοίχο της οικίας .Στο σημείο
τοποθετημένες πινακίδες μας πληροφορούν για την χωροθέτηση
και άλλα στοιχεία της ανασκαφής,αλλά και την ανακάλυψη στο
σημείο εκείνο εγχειρίδιου και αγγείου
.
Στην συνέχεια κατηφορίσαμε προς τον κάμπο και ακολουθήσαμε
το χωματόδρομο παράλληλα τον ελαιώνα και μετά από 50 λεπτά
πορείας φτάσαμε στον όρμο του Θόλου.
Η παραλία δεν είναι προφυλαγμένη από τους ανέμους και έχει
αρκετά αλμυρίκια, όμως τα πράσινα νερά και ο ελαιώνας που
φτάνει μέχρι την άμμο κάνουν την παραλία αυτή προορισμό για
όποιον εξερευνά την περιοχή του Καβουσίου .Μετά από μικρή
στάση στην παραλία με το δροσερό αεράκι να μας ανακουφίζει
από την ζέστη που δημιουργούσε ο ανοιξιάτικος ήλιος πήραμε
την φιδωτή διαδρομή που οδηγεί στο χωριό του Καβουσίου.
Μετά 35 λεπτά η τετράωρη πεζοπορία μας έφτασε στο τέλος της,
όμως ο αργηχός της πεζοπορίας ο Μανώλης Σεκαδάκης μας είχε
επιφυλάξει έκπληξη σε ταβέρνα της περιοχής, με μεζέδες
βασισμένους στο βασικό τρίπτυχο διατροφής των αρχαίων
μινωιτών : Ελιά-αμπέλι-σιτάρι ,συνδυασμένα με την κρητική
διατροφή.
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ
αχνάρια των αρχαίων μονοπάτιων των μινωικών χρόνων στην
περιοχή του Καβουσίου,περιοχή με αρκετούς οικισμούς,
πριν,κατά την διάρκεια, αλλά και μετά την άνθιση του
μινωικού πολιτισμού.
Οι Μινωικοί οικισμοί στις θέσεις «Βροντάς» και «Κάστρο»,
τα αρχαία ορυχεία χαλκού της Μινωικής εποχής στη θέση
«Χρυσοκάμινο»,ο Αζοριάς οικισμός κατά την Ύστερη Νεολιθική
Εποχή έως τον 5ο αιώνα π.Χ, ο υστερομινωικός οικισμός,
τα ρωμαϊκά ερείπια στο Θόλος και στο απέναντι νησάκι Ψείρα
τα ερείπια πρωτομινωικού οικισμού,δείχνουν ότι η περιοχή γύρω
από το σημερινό Καβούσι,κατοικείται αδιάλειπτα από την αρχαιότητα.
Το σημερινό Καβούσι βρίσκεται στα βόρεια παράλια της επαρχίας
της Ιεράπετρας και θεωρείται το δυτικότερο χωριό της επαρχίας.
"Καβούσι" στην Κρητική διάλεκτο σημαίνει μικρή κοιλότητα ή
στέρνα που μαζεύει το νερό από μία μικρή πηγή (kavouz=πηγή)
και χρησιμοποιείται ευρέως ως όνομα για διάφορες περιοχές
σ'ολόκληρο το νησί.Ανάμεσα σε άγρια και δύσβατα βουνά,
σε τρεχάμενα νερά και πυκνή βλάστηση, το Καβούσι, φαίνεται
να είναι πνιγμένο κυριολεκτικά στην απερίγραπτη ομορφιά της
φύσης.Βρίσκεται ακριβώς στους πρόποδες του όρους της
Θριφτής (1476μ), πάνω στην έξοδο του φαραγγιού του Άβγου,
στα νοτιοανατολικά του κόλπου του Μεραμπέλλου.
Ξεκινήσαμε 2 περίπου χιλιόμετρα πρίν το Καβούσι στα νότιο
ανατολικά του χωριού σημείο από όπου και ξεκινάει ο τεράστιος
ελαιώνας που καταλήγει στην παραλία του Θόλου.Για περίπου 20
λεπτά ακολουθήσαμε το χωματόδρομο ο οποίος προχωράει στις
παρυφές του λόφου Χαλέπα.Στο σημείο εκείνο αφήσαμε τον δρόμο
και προχωρήσαμε το μονοπάτι που συνέχιζε ανηφορικά ανάμεσα
στους ανθισμένους κίτρινους ασπάλαθους,μέχρι το ψηλότερο
σημείο από όπου κάτω από τα πόδια μας απλωθηκε ο κάμπος του
Καβουσίου με το χωριό στο βάθος,δίπλα στο φαράγγι του Αβγού,
ήταν μια εικόνα βγαλμένη από όνειρο.
Η εικόνα όμως που μας εντυπωσίασε περισσότερο ανοίχτηκε
μπροστά στα μάτια μας όταν από την αντίθετη πλευρά,μερικές
δεκάδες μέτρα χαμηλότερα η περιοχή "λάκος αμπελιών"μπορεί να
μην διαθέτει πια τα αμπέλια από όπου πήρε το όνομα του,όμως
είχε μερικά καταπράσινα λιβάδια όπου τα χρώματα της ανοιξιά-
τικης φύσης με τις κίτρινες ξυνήθρες ανακατεμένες με τις ροζ
μαχαιρίδες έδιναν ξεχωριστό χρώμα στην επίπεδη αυτή περιοχή
ανάμεσα στους μικρούς λόφους Χαλέπα και Χωματάς.
Διασχίσαμε την μικρή αυτή πολύχρωμη θάλασσα με κατεύθυνση
πρός τα βορειοδυτικά από όπου ξεκινούσε ένα μικρό φαράγγι.
Το μονοπάτι ευδιάκριτο μας οδηγούσε προς την έξοδο ανάμεσα
από τις μυρωδάτες ρίγανες και τα κατακίτρινες σκορζονέρες
όπως παλαιότερα θα οδηγούσε τους αρχαίους κάτοικους της περιοχής,
που το χρησιμοποιούσαν για έξοδο προς την θάλασσα.
Λίγο πριν την έξοδο του φαραγγιού και στο σημείο που το μονοπάτι
γίνεται λίγο πιο απότομο στα δεξία την προσοχή σου τραβάνε μικρές
σπηλιές και που η μεγαλύτερη θυμίζει με την πετρόκτιστη είσοδο της
εκκλησία.Πληροφορίες από ντόπιους κατοίκους μας ενημερώνουν
ότι η περιοχή αυτή στην έξοδο του φαραγγιού χρησιμοποιούνταν σαν
λιμανάκι από την αρχαιότητα ακόμα,ενώ στα μετέπειτα χρόνια η σπηλία
είχε μετατραπεί σε εκκλησία όπου γιορτάζονταν ο Αγιος Ιωάννης.
Μερικά μέτρα πιο κάτω το φαράγγι φτάνει στο τέλος του σε μια
καταπληκτική παραλία στην "αγριόμαντρα" ,με βότσαλα και καταπράσινα
νερά προφυλλαγμένη από όλες τις μεριές δημιουργώντας έτσι ένα
απάνεμο λιμάνι.
Στην περιοχή δικρίνεις ερείπια κτίσματος που θυμίζει ενετικής θα
έλεγα κατασκευής, όπως δείχνουν τόσο οι πέτρες, όσο και ο τρόπος
κατασκευής,και σε κοντινή απόσταση κάτω από τα θεόρατα βράχια
ένα μικρό πηγάδι όχι βαθύτερο από ένα μέτρο με ίχνη υγρασίας.
πήραμε την απαραίτητη ενέργεια,ακολουθήσαμε το δυσδιάκριτο
μονοπάτι που σκαρφάλωνε στα βράχια πάνω από την όμορφη
παραλία και μας έβγαλε στην ανατολική πλευρά του "Χωματά" με
πορεία ανηφορική στα βορειοδυτικά προς την περιοχή "Σκοινίας"
Από το σημείο εκείνο μπορούσες να διακρίνεις όλο το κόλπο του
μεραμπέλλου από την Παχειά Αμμο μέχρι και το ακρωτήριο του
Αφορεσμένου.Το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας κάτω από το
απέραντο μπλέ του ουρανού.Μετά από 35 λεπτά φτάσαμε στην
κορυφή του λόφου και βρεθήκαμε μπροστά στα ερείπια υστερο-
μινωικού χώρου(1700-1450π.χ.)Διακρινόταν ο χώρος όπου
βρισκόταν η αυλή και η κουζίνα της οικίας με την μικρή εστία
στην γωνιά και ακόμα οι μεγαλιθικοί τοίχοι από μεγάλους βράχους
(περίπου ενός μέτρου) στον δυτικό τοίχο της οικίας .Στο σημείο
τοποθετημένες πινακίδες μας πληροφορούν για την χωροθέτηση
και άλλα στοιχεία της ανασκαφής,αλλά και την ανακάλυψη στο
σημείο εκείνο εγχειρίδιου και αγγείου
το χωματόδρομο παράλληλα τον ελαιώνα και μετά από 50 λεπτά
πορείας φτάσαμε στον όρμο του Θόλου.
Η παραλία δεν είναι προφυλαγμένη από τους ανέμους και έχει
αρκετά αλμυρίκια, όμως τα πράσινα νερά και ο ελαιώνας που
φτάνει μέχρι την άμμο κάνουν την παραλία αυτή προορισμό για
όποιον εξερευνά την περιοχή του Καβουσίου .Μετά από μικρή
στάση στην παραλία με το δροσερό αεράκι να μας ανακουφίζει
από την ζέστη που δημιουργούσε ο ανοιξιάτικος ήλιος πήραμε
την φιδωτή διαδρομή που οδηγεί στο χωριό του Καβουσίου.
Μετά 35 λεπτά η τετράωρη πεζοπορία μας έφτασε στο τέλος της,
όμως ο αργηχός της πεζοπορίας ο Μανώλης Σεκαδάκης μας είχε
επιφυλάξει έκπληξη σε ταβέρνα της περιοχής, με μεζέδες
βασισμένους στο βασικό τρίπτυχο διατροφής των αρχαίων
μινωιτών : Ελιά-αμπέλι-σιτάρι ,συνδυασμένα με την κρητική
διατροφή.
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου