Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΡΙΤΣΑΣ-ΤΑΠΕΣ








Το Σάββατο 27-03-2010 όλοι όσοι σέβονται  το πλανήτη μας, που
 η ευλογημένη τύχη,μας έδωσε το δικαίωμα να τον ζούμε και να τον
απολαμβάνουμε καθε μέρα ,και που πραγματικά νοιαζόμαστε για την
τύχη του,θέλοντας να στείλουμε ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που
προσπαθούν με τα "έργα τους" να τον καταστρέψουν,σβήσαμε
συμβολικά τα φώτα για μία ώρα το βράδυ. Για το πόσο αξίζει αυτή η
προσπάθεια  για την σωτηρία του πανέμορφου πλανήτη μας ,εύκολα
μπορούσε να διαπιστώσει κανείς, αν συμμετείχε στην πεζοπορία μας
στο φαράγγι της Κριτσάς την επόμενη μέρα,σ'αυτό  το γλυπτό-μνημείο
της φύσης,μιας φύσης που ειδικά αυτήν την περίοδο του έτους,
αναγεννιέται, με την μορφή των ανθισμένων φυτών και λουλουδιών
και των μυρωδάτων βοτάνων...










Το φαράγγι έχει μήκος δεκατρία χιλιόμετρα και σε κάποια σημεία
του το πλάτος των τοιχωμάτων του είναι μόλις 1,5 μέτρο. Η
χλωρίδα μέσα στο φαράγγι είναι εντυπωσιακή. Υπάρχουν πολλά
ενδημικά φυτά και διάφορα είδη πουλιών.Είναι δύσκολο και
άγριο με ιδιαίτερο όμως φυσικό κάλλος.
Σε υποδέχεται από το στόμιο του Χαβγά, στα βόρεια της Κριτσάς
 και σε οδηγεί βαθιά προς τους ορεινούς όγκους των Λασιθιώτικων
βουνών που το κοιτούν με θαυμασμό από ψηλά.
Εκτός από το κύριο μονοπάτι (με σήμανση) που οδηγεί στο φαράγγι
και αρχίζει από την παλιά είσοδο στην Κριτσά, δίπλα στο πέτρινο
γεφύρι υπάρχει κι ένα πολύ πιο σύντομο και ενδιαφέρον στενό
μονοπάτι που αρχίζει από μέσα από το χωριό και αυτό
ακολουθήσαμε και εμείς.Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο
πάρκινγκ του χωριού και μετά από 10 λεπτά περίπου βρεθήκαμε
 μέσα στην κοίτη του ποταμού που διασχίζει το φαράγγι.








Στην συνέχεια και για περίπου άλλα δέκα λεπτά περπατήσαμε πάνω
σε μεγάλες ποταμίσιες πέτρες σμιλευμένες από το νερό που το
διασχίζει αιώνες τώρα μέχρι που συναντήσαμε ένα μεγάλο βράχο
που έκλεινε τον δρόμο.Δεν ήταν όμως δύσκολο να τον σκαρφα-
λώσουμε,και μετά από μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω φτάσαμε
στην είσοδο του κυρίως φαραγγιού,με τους απότομους ψηλούς
όγκους πέτρας και στις δύο πλευρές του,στενέυοντας όλο και
περισσότερο.
Ο σχηματισμός του φαραγγιού έγινε πριν από εκατομμύρια χρόνια
από έντονες κινήσεις του φλοιού της Γης που προκάλεσαν ρήγματα
σε τούτο το κομμάτι της Κρητικής Γης. Από τότε το νερό της βροχής
κυλώντας την πορεία του συμπληρώνει το έργο : διαβρώνει αργά και
μεθοδικά τα ασβεστολιθικά πετρώματα ανοίγοντας τούτη τη βαθιά
και στενή δίοδο στα μέρη που τρέφουν τους ίσκιους.
Είναι ένα αριστούργημα της φύσης που αξίζει κανείς να επισκεφθεί.










Περπατήσαμε για περίπου δέκα λεπτά στο στενό αυτό τμήμα του
φαραγγιού μέχρι που στον δρόμο μας βρέθηκε άλλο ένα εμπόδιο
δυσκολότερο αυτή την φορά.Μία από τις κολύμπες η οποία
είχε γεμίσει από την βροχή προηγούμενων ημερών με τα λεία
τοιχώματα της κάθετα γύρω-γύρω δεν μας "έδινε" ασφαλή δίοδο
για να περάσουμε.
Ο αρχηγός της αποστολής εκτίμησε την κατάσταση και προτίμησε
να πάρει την λογική απόφαση της επιστροφής,χωρίς τον κίνδυνο
που εγκυμονούσε η προσπάθεια να περάσουμε χωρίς να διαθέτουμε
τα απαραίτητα εφόδια..."Ειρωνεία της τύχης"... το ελάχιστο νερό που
το άνυδρο φαράγγι διέθετε αυτήν την περίοδο μας εμπόδισε τελικά
να το διασχίσουμε σε όλο του το μήκος.










Επιστρέψαμε λοιπόν ανάμεσα από τους ψηλούς βράχους που
χωρίστηκαν χωρίς τη θέλησή τους και γι’ αυτό προσπαθούν να
ενωθούν ξανά, αφήνοντας λίγα μέτρα γης να τους χωρίζει,
περιφρονώντας την ζέστη του ήλιου, που δεν φτάνει εκεί όπου
η υγρασία καλύπτει το έδαφος,ποτίζοντας τα φυτά και τα λίγα
αγριολούλουδα,μέχρι που φτάσαμε στο σημείο από όπου είχαμε
μπεί στο ποτάμι του φαραγγιού.Ανηφορίσαμε στην συνέχεια από
το παλιό και πολύ όμορφο καλντερίμι που συνέδεε πριν πολλά
χρόνια την Κριτσά με τις Τάπες και τα Λακώνια μέχρι που
συναντήσαμε τον χωματόδρομο στα δεξιά μας που οδηγεί
σήμερα προς τον κάμπο των Λακωνίων.Από το σημείο αυτό
λίγα μέτρα πιο πάνω,ακολουθήσαμε το κατηφορικό δρόμο και
μετά από 15 λεπτά βρεθήκαμε ξανά στην κοίτη  του ποταμού
παρακάμπτοντας έτσι το στενό σημείο που είχε σταματήσει την
πορείαμας.Το τοπίο αλλάζει εδώ,το φαράγγι αρχίζει να απλώνεται,
οι θεόρατοι βράχοι έχουν χαμηλώσει για να ενωθούν με το
έδαφος προϋπαντίζοντας το ποτάμι που έρχεται από τα ψηλότερα.
Ακολουθούμε πορεία μέσα στην κοίτη του ποταμού,που
κυλά  φιδίσα,ανάμεσα στους ελαιώνες δεξία και αριστερά,
που φύτρωσαν πάνω στο αφιλόξενο, πετρώδες έδαφος της
περιοχής.Το νερό απουσιάζει παντελώς από όλη την διαδρομή,
τα νερά των πηγών πια κινούνται υπογείως,ποτίζοντας τη γη στο
πέρασμά τους και ευνοώντας την ανάπτυξη αρωματικών φυτών,
όπως η ρίγανη και το φασκόμηλο,που η μυρουδιά τους μας
συντρόφευε σε όλη την διαδρομή.











Προχωρήσαμε κατά μήκος της κοίτης του ποταμού, για μία ώρα
περίπου, και την αφήσαμε ακολουθώντας το στενό μονοπάτι, που
είχε σημαδέψει παλαιότερα ο αρχηγός μας ο Λεωνίδας Κλώντζας.
ανηφορίζοντας λίγο απότομα, προς το χωριό Τάπες όπου φτάσαμε
μετά από 15 λεπτά.Στο μικρό πλάτωμα, στο σημείο του οικισμού,
και στο συμπαθητικό καφενεδάκι απολαύσαμε ένα ποτηράκι ρακί
με απλούς νηστίσιμους μεζέδες,δροσιστίκαμε με νερό από την
πετρόκτιστη βρύση και ξεκουραστήκαμε κάτω από τον ζεστό ήλιο.



















Το μικρό χωριό των Ταπών βρίσκεται δυτικά του κάμπου των
Λακωνίων, σε υψόμετρο πάνω από 500 μ. φωλιασμένο στα βράχια
και είναι ένα από τα αρχαιότερα χωριά του Νομού μας με συνεχή
παρουσία από τα Μινωικά χρόνια. Διατηρούν ακόμα τα παραδοσιακά
χαρακτηριστικά του κρητικού χωριού, με κύρια ασχολία την
κτηνοτροφία.
Σε έγγραφο του 1577 αναφέρεται σαν Tapes και του 1580 σαν Tappes
(με 107 κατοίκους) Το όνομα πιθανόν να προέρχεται από το Τάπης
(λατινικό Tapes δηλαδή υπόστρωμα, χαλί) και ίσως έχει μορφολογική
προέλευση. Κατά τον Απόστολο Μακράκη, το όνομα ίσως έχει σχέση
με τη λέξη «πέρασμα» καθώς ένα σημαντικό μονοπάτι ξεκινούσε από
το Μέσα Λασήθι, περνούσε κάτω από τη Τζίβι και τη Πηγή Κυνηγού
για να καταλήξει στα «Χάνια» των Ταπών. Στις περιοχές Μικρός και
Μεγάλος Κάστελος και στη θέση Καμάρες υπάρχουν λείψανα
Μινωικών οικισμών (πιθανότατα στη περιοχή υπήρχαν εργοστάσια
Πηλοπλαστικής).











Αφήσαμε τις Τάπες και κατηφορίσαμε προς τον κάμπο των Λακωνίων
από το παλιό καλντερίμι που μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια έχει
ξαναβρεί ο Λεωνίδας,(το κόβει σε παρά πολλά σημεία ο ασφαλτο-
στρωμένος δρόμος που ανεβαίνει προς τις Τάπες,κάνοντας δύσκολο
τον εντοπισμο του) και μιάμιση ώρα αργότερα φτάσαμε στο οικισμό
Μαργιέλι και τερματίσαμε  μια ακόμα πολύ όμορφη περιπέτεια μας,
στην πλατεία στα Φλαμουριανά.


Η  ΔΙΑΔΡΟΜΗ  ΜΑΣ